1O2 || Einar Harding

Hij probeerde het echt. Gewoon met haar meegrappen. Meelachen om wat voor onzin Tessa nou weer liep te verkopen. Maar hij kon het niet. De avond voelde als een steen in zijn maag, een steen die hem langzaam maar zeker steeds meer naar beneden drukte. Nog even en er zouden scheuren in het beton komen van al het extra gewicht dat R op zijn schouders meezeulde.

“Het is niet per se onzin?” zei Silvia. Ook haar stem klonk niet zo luchtig als het zou moeten klinken. R wist al bijna zeker waar Tessa het over gehad zou hebben. Hij had haar nog zo gezegd, haast gesmeekt, om niks aan Silvia te laten merken. Het was zijn last om te dragen, niet die van Silvia. Hij wilde dingen niet raar maken tussen ze, en nu had Tessa tegen zijn wensen in alles verpest.

Ergens was Silvia verder gegaan met praten, maar R was te afgeleid geweest om de woorden mee te krijgen. Pas toen ze diep ademhaalde wist R zich weer te richten op haar woorden. “Dat jij als een schoothondje achter me aan loopt en dat ik je telkens pijn doe.”

R bleef strak voor zich uit staren. Natuurlijk had Tessa dat gezegd. Er was geen woord van gelogen geweest. “Ik ga haar vermoorden,” mompelde hij voor zich uit, en heel even meende hij zijn woorden echt. Tessa was bezig alles te verpesten, zelfs zijn positie aan de zijlijn. Natuurlijk was dit alles niet wat R had gewild, maar het was al meer dan hij ooit gehoopt had te krijgen. Natuurlijk deed elke dag de aanblik van Silvia hem pijn, wetende dat ze nooit de zijne zou worden. Maar het deed meer pijn om niet bij haar te zijn. Meer pijn om te weten dat ook dat nu voorgoed over zou zijn.

Haar vingers raakten de zijne aan. “Ik zou je nooit pijn willen doen. En het spijt me als ik dat wel gedaan heb.”

Hij zuchtte, bevrijdde zijn hand uit de hare. Zelfs haar vriendelijke aanraking was te veel op dit moment. In plaats daarvan haalde hij een hand door zijn haren. “Natuurlijk wil je dat niet. Dat is nou eenmaal wie je bent. Degene die altijd het beste in anderen ziet, in de wereld ziet, zelfs als er niet altijd iets goed te vinden is.” Zijn woorden gingen dwars door de hare heen over dat hij geen interesse had, dat de deur echt op slot zat. Misschien geloofde Silvia Tessa niet. Misschien vond ze het toch onzin wat de jongedame haar verteld had en konden ze hierna op vriendschappelijke voet verder. Misschien…

R nam nog een slok uit de flacon die gevaarlijk leeg aan het raken was. De alcohol brandde hem in de keel. Hij wenste enkel dat te kunnen voelen.

“Je vindt het vast belachelijk…” zei Silvia. Ze was opgestaan, en de plek waar ze zojuist gezeten had voelde nu al leeg aan. “Ik ga maar eens kijken of de deur terug open is, doe geen domme dingen alsjeblieft. Beloof het me?”

Ze stapte achteruit, en met elke stap werd R’s hart een beetje meer verpletterd. Natuurlijk bleef ze niet meer bij hem. Kon hij haar echt ongelijk geven? Als hij in haar schoenen gestaan had, zou hij hard weggerend zijn.

Hij stond ook op. De alcohol liet de wereld draaien, en hij stond te wankelen op de rand van het dak. “Geen domme dingen? Daarvoor is het al wat te laat, denk je niet?” Hij lachte. Of beter gezegd, de alcohol lachte. Voor R zelf was er verre van humor te vinden in deze situatie.

Hij had genoeg domme dingen gedaan. Zich telkens vertellen dat het niet erg was om zich in te laten met Silvia en dat het niet zo’n pijn zou doen stond met stipt op nummer één.

Opnieuw lachte hij. Opnieuw was er geen humor. “Maar wat weet jij daarvan? Jij ziet wat je te zien krijgt.” Zij had niet eens geweten hoeveel pijn ze hem telkens deed. Hoe kon ze ook? Hij liet het haar niet merken. Tot nu. Tot de pijn zo groot geworden was dat hij het niet langer in zich had kunnen houden.