105// Silvia Carter

“Ik denk niet dat deze domme dingen op te lossen zijn,” antwoordde hij zacht haar eerdere opmerking, en hij maakte zich los, waarna hij haar probeerde aan te kijken, wat in zijn staat niet helemaal lukte.
“Soms maak je keuzes waarvan je al weet dat je er later spijt van gaat krijgen, en toch maak je ze. En wanneer dan het moment van betalen komt…”

Hij lachte zacht, spottend om zichzelf en draaide zich iets van Silvia af. Hij keek in de verte, naar de jongeren die beneden op de grond stonden. Silvia vroeg zich af wat er in hem om ging.
“Laten we maar zeggen dat ik beter had moeten weten en het geheel mijn eigen schuld is.” maar wat was zijn schuld dan? Voor Silvia het kon vragen draaide hij zich terug om naar haar.

En toen opeens kuste hij haar, hard, maar automatisch sloten haar ogen zich en leunde ze naar de kus toe. Hij sprong haast achteruit toen hij besefte wat ze aan het doen waren, alsof hij haar helemaal niet had willen kussen en het een dronken bevlieging was. Nu had hij een moment van helderheid, vergrootte hij de afstand, en brak daarmee Silvia's hart.

Hij draaide zich al om om weg te lopen. “Ik zal de deur voor je openen,” mompelde hij. “Heb je een haarschuifje bij je?”
Silvia was zo boos op hem, dan nam hij eens initiatief voor een kus en dan leek het enkel om haar een plezier te doen. Hij voelde echt niets voor haar, wel dan?

Dat was voor haar de druppel, voor ze het wist had ze hem bij zijn jasje gegrepen en een seconde daarna stond haar handafdruk roodgloeiend tegen zijn wang en keek hij haar met een geschokte blik aan.

Silvia maakte een gefrustreerd geluid en wapperde hulpeloos met haar handen.
"Ik weet niet of ik van je moet blijven houden omdat ik oprecht in je geloof en je een fantastisch mens vind, of je moet haten omdat jij duidelijk niet hetzelfde voelt voor mij."

Ze overbrugde de afstand tussen hen opnieuw. Ditmaal was zij degene die hem kuste, en ze stopte haar gevoelens in deze korte, laatste kus.
"Je bent een oen, Harding." Het klonk wrang, hard.

"Doe geen moeite, ik geraak er zelf wel uit."
Met deze woorden wilde ze de trap aflopen om op de deur te gaan bonzen tot iemand zou open doen. Zodat ze hem niet meer hoefde te zien.
zodat hij haar tranen niet zou zien.