107// Silvia Carter

Hij begon te praten, en ze stopte
natuurlijk stopte ze.
“Je kan me haten voor wat ik voel,” zei hij. Ook zijn woorden klonken hard, maar de hardheid was niet op Silvia gericht. Eerder op zichzelf. In zijn ogen was hij altijd de slechterik.

“God, ik haat mezelf er ook voor. En geloof me dat ik geprobeerd heb het te ontkennen, het weg te drukken. En toch staan we hier.” Hij lachte schamper.
“En dat je nog denkt dat ik ergens diep vanbinnen een fantastisch mens kan zijn getuigt alleen van de goedheid die in je zit. Het getuigt alleen van hoe we niet bij elkaar passen. Hoe zou je ooit naar me kunnen kijken als een gelijke wanneer de hele wereld weet dat je way above my league bent?”

Was hij haar nu redenen aan het geven waarom het bij vriendschap moest blijven? Wow, oké, dit was gewoon te belachelijk voor woorden.

Een ongelovige blik zijn kant op, was het echt nodig haar nog eens de grond in te boren? Vond hij het leuk of zo?
Ze draaide zich terug om, klaar om dan echt afscheid te nemen als hij overduidelijk toch in die vriendschap wilde blijven zitten.

“Ik weet al niet hoe je ooit vrienden met me hebt kunnen zijn als we zoveel van elkaar verschillen. Ik weet al niet hoe je ooit naar me hebt kunnen kijken zonder afgunst.” Hij zuchtte en haalde een hand door zijn haren.
“Fuck, Sil. Als je eens wist hoe belangrijk je voor me bent. Als je eens wist…”

Silvia zuchtte, rationeel wist ze dat ze niet moest discussiëren met een dronken man, maar emotioneel wilde ze hem duidelijk maken dat hij haar hart nu in duizenden stukjes had gebroken. In de ietwat egoïstische hoop dat het hem ergens ook pijn zou doen.

"Ik zou hetzelfde kunnen zeggen, ik heb niets anders gedaan dan hints gegeven dat ik meer voel dan vriendschap, terwijl jij duidelijk gewoon vrienden wilt zijn. Ik heb je zonet voor de derde keer gekust, terwijl jij zelfs in een dronken staat lijkt te walgen van jezelf als je mij kust. Veel duidelijker wordt het niet." Ze sloeg haar armen om zich heen.

"Je zegt dat we geen gelijken kunnen zijn, dat ik out of your league ben. Dat is bullshit R, en een belediging naar mij toe. We hebben een mooie vriendschap, en ik heb je nooit als minder beschouwd of behandeld. Dat wéét je." Ze keek hem streng aan.

"Het enige moment waarop ik verschil tussen ons voelde is nu, ik leg mijn hart in je handen door te vertellen dat ik van je hou, door je te kussen. Jij gooit het op de grond en trapt er op door te zeggen dat je enkel vriendschap wilt, door me hoop te geven met een kus, en dan blijkbaar te walgen van jezelf. Ik heb heus je blik wel gezien R, je wilde me niet kussen, je deed het omdat ik het wilde."

Ze draaide zich weer een beetje van hem af. "Natuurlijk kun je je gevoelens niet veranderen, maar het doet pijn. Het was helemaal niet nodig om eerst mijn hart te breken en me dan nog eens de grond in te boren met je hele vriendschap speech. Ik dacht dat je me nooit pijn zou willen doen, R. Waarom wrijf je het er dan harder in dan nodig is?"

Een traan liep langs haar wang, en ze veegde hem ruw weg, waarna ze haar schouders ophaalde.
" Als het nog niet duidelijk is hoe belangrijk je voor me bent, dat ik meer dan vriendschap voor je voel, weet ik niet wat ik nog meer kan doen om het duidelijk te maken. Zelfs Tessa vind dat ik als een puppy achter je aan hol om je aandacht te krijgen. Maar goed, het is me duidelijk. Nu wil ik gewoon naar huis. "

Haar stem klonk klein, gebroken.
zoals ze zichzelf voelde
Opnieuw veegde ze tranen weg.
Ze was niet langer het vrolijke meisje in de gele jurk, in de plaats daarvan stond er een gekwetst meisje met haar eerste gebroken hart. En die wilde niets liever dan naar huis en uithuilen in de armen van haar moeder, of verstoppen onder de lakens.

Ze liep dit keer effectief de trap af en probeerde de deur. Ze klopte erop, riep om hem open te doen. Geen effect. Ze ging zitten en verstopte haar hoofd in haar knieën.