1O8 || Einar Harding

De drank had zijn tong los gemaakt, en zijn hoofd vol watten. Hij praatte wel, vertelde wat hij voelde, maar het waren halve zinnen. Halve waarheden die in zijn hoofd zo logisch waren. Hij kon zijn gevoelens niet langer verbergen en op dit moment wist hij ook niet meer hoe hij het al die tijd wel verborgen had kunnen houden. Elk woord wat Silvia sprak, elke seconde die hij in haar aanwezigheid was, elke ademhaling die ze deed, deed al zo’n pijn. Verscheurde zijn hart alleen maar meer.

“ik zou hetzelfde kunnen zeggen, ik heb niets anders gedaan dan hints gegeven dat ik meer voel dan vriendschap, terwijl jij duidelijk gewoon vrienden wilt zijn. Ik heb je zonet voor de derde keer gekust, terwijl jij zelfs in een dronken staat lijkt te walgen van jezelf als je mij kust. Veel duidelijker wordt het niet.” En zelfs al drong de betekenis van haar woorden nog niet door, elk woord was een steek in zijn hart. Elk woord vol pijn en woede en wat voor emoties hij er niet in herkende. De teleurstelling van haar deed meer pijn dan hij ooit voor mogelijk had gehouden.

Ik heb je nooit willen teleurstellen.

“Je zegt dat we geen gelijken kunnen zijn, dat ik out of your league ben. Dat is bullshit R, en een belediging naar mij toe. We hebben een mooie vriendschap, en ik heb je nooit als minder beschouwd of behandeld. Dat wéét je.” Ze keek naar hem, en hij kromp ineen onder haar blik. “Het enige moment waarop ik verschil tussen ons voelde is nu, ik leg mijn hart in je handen door te vertellen dat ik van je hou, door je te kussen. Jij gooit het op de grond en trapt er op door te zeggen dat je enkel vriendschap wilt, door me hoop te geven met een kus, en dan blijkbaar te walgen van jezelf. Ik heb heus je blik wel gezien R, je wilde me niet kussen, je deed het omdat ik het wilde.”

Zoveel woorden. Zoveel woorden waar R geen touw meer aan vast kon knopen. De betekenis leek te langzaam binnen te sijpelen, en haar mond ging te snel.

Nog meer woorden volgden. En nog meer. Een traan die hij wilde wegvegen. Waardoor hij haar wilde vasthouden en zeggen dat alles goed kwam. Maar hij had de traan veroorzaakt, en kon zijn hand niet uitsteken. Het gegloei van zijn wang vertelde wel waarom.

En ze liep weg. Hij kon net zijn hand uitsteken, alsof hij haar wilde stoppen, maar hij kwam niet eens in de buurt. Een enkele pas achter haar aan, maar ze was de trap al af. Ze was al weg.

Gefrustreerd gaf hij een klap tegen de deurpost. Zijn hand deed er enkel pijn van. Silvia kwam er niet door terug.

“Fuck you,” schreeuwde hij tegen niemand en iedereen. “Fuck you!” Een klap tegen de muur. Knokkels die langs de ruwe stenen schuurden. “Als je eens fucking wist hoeveel moeite het kostte om die kus te verbreken. Als je eens wist hoe fucking graag ik je wilde kussen. Hoeveel fucking moeite ik doe om uit de buurt te blijven. VERDOMME!” En elke zin ging gepaard met nog een klap. Nog een. Nog een, tot de huid van zijn vuisten opengeschuurd was en bloed zijn weg naar buiten vond. Niet dat Silvia hem horen zou. Zij was allang weer op dat feest, lachte met haar vriendinnen om die fucking Harding die precies zo gebleken was als vooraf voorspeld was.

Maar de klappen verloren hun kracht, tot R enkel tegen de muur geleund stond, zijn voorhoofd tegen de koude stenen geduwd. De kou kon hem geen troost bieden. Ze zei dat ze gelijken waren, en misschien geloofde Silvia het echt, maar R wist wel beter. Hij wist dat mensen extra op hem aan het letten waren wanneer hij met een meisje stond te praten. Hij wist dat de docenten hem niet vertrouwden, hij had de waarschuwingen nog vers in zijn geheugen staan. Silvia zag hem misschien als een gelijke, maar de wereld deed dat zeker niet.

“Hoe kan ik ooit duidelijk maken dat je mijn fucking hart gestolen hebt vanaf de eerste dag dat ik je ontmoet hebt,” fluisterde hij tegen de stenen. De stenen gaven geen antwoord.

“Hoe kan ik ooit duidelijk maken dat mijn afstand voor jouw welzijn is, dat elke dag als enkel vrienden een dolk is die een stukje dieper in mijn hart gestoken wordt? Dat ik zeker niet enkel vriendschap voel?”

Maar het antwoord was: niet. Hij kon dat niet duidelijk maken, niet na hoe erg hij dit nu al verpest had. Zelfs al spoelden Silvia’s woorden door zijn hersenen. Ik voel meer dan vriendschap. Alles waarop hij ooit gehoopt had, alles wat hij nooit had durven geloven. En ook dat was hij nu kwijt.