112 || Einar Harding

Een duw tegen zijn borst als antwoord op zijn woorden. Shizowitz had niet eens het fatsoen (of het lef) om R recht in de ogen aan te kijken. R voelde hoe zijn ingewanden samentrokken, hoe een spanning door zijn hele lichaam trok.

Hij zei enkel Silvia’s naam, kreeg er een tweede duw voor als antwoord. Zijn vuisten knepen samen terwijl hij naar de man voor hem keek. Hij wist ergens rationeel wel dat de mening van de man amper te veranderen zou zijn. Hij wist ook wel dat hij de kleine kans die hij nog had om de situatie te veranderen niet weg moest gooien. Maar dat was rationeel. Hij was niet altijd rationeel.

“Laat hem met rust,” was wat Silvia zei, daarmee onbewust R ook de mond snoerend. Dat was waarschijnlijk het meest verstandige ook. R wist niet wat hij anders gezegd zou hebben.

En als om zijn humeur nog wat beter te maken besloot uitgerekend Damian zich ook nog even met de situatie te bemoeien. “Sil, hij verdient je niet. Hij is dronken, misschien gedrogeerd. Hij is gevaarlijk.”

“Inderdaad, blij dat iemand het risico in ziet.” Shizowitz was net iets te zelfvoldaan met de gevonden steun.

“Raak me nogmaals aan en je zal zien hoe gevaarlijk ik ben,” spuugde hij eruit. Hij zette een stap naar voren, daarbij bijna borst aan borst met Shizowitz komend. Had iemand al gezegd dat het waarschijnlijk beter zou zijn als hij zijn mond hield? Maar zijn impulscontrole was nu zeker niet het beste.

En was het niet voor Vanespen geweest, dan was de situatie zeker geëscaleerd, in het nadeel van R. Niemand kon een leerkracht een klap geven zonder consequenties, hoe erg de man het ook uitgelokt zou hebben. Maar Vanespen greep in, en de situatie werd niet erger dan het was.

“Breng hem naar huis, meisje. Verzorg hem. Ik regel het verder hier wel,” zei de man. Silvia had R bij de hand gepakt. De korte aanraking genoeg om de opvliegendheid te kalmeren.

“Je hebt je geluk gevonden, Harding. Laat haar niet gaan. Nou, hup, jej roes uitslapen.”

R knikte enkel naar de man voor hij meegetrokken werd door Silvia. Alles voelde nog steeds onwerkelijk aan, al was hij er niet zeker van of dat het idee dat Silvia hem leuk vond was of de alcohol die zijn beoordelingsvermogen flink warrig had gemaakt.

“De sleutels graag?” R ging niet eens in discussie met haar, maar viste de sleutels uit zijn zak – en liet ze meteen op de grond vallen. Het oprapen ging wellicht wat wiebelig.

“Ze heeft soms opstartproblemen, geef haar tijd,” zei hij, en hij klopte tweemaal op de dak van zijn autootje, alsof de auto zou begrijpen dat het een liefkozend klopje was. Zelf ging hij op de bijrijderstoel zitten, wetende dat hij de discussie met Silvia niet zou winnen – en wetende dat zijn andere optie was om op de achterbank de nacht door te brengen. Het zou niet de eerste keer zijn dat zijn autootje zijn verblijf voor de nacht was omdat rijden niet meer kon.

Dat hij de discussie van Silvia niet zou winnen, was iets wat R wist. Het was ook een van de weinige dingen die hij wist. Hij wist nog steeds niet wat er de afgelopen tien minuten nou had plaatsgevonden en zijn hoofd was nog steeds bezig met verwerken dat Silvia blijkbaar geen hekel aan hem gekregen had.

Hij sloot zijn ogen, alsof het makkelijker zou worden om alles te verwerken als hij niks zag. “Dit is een droom,” mompelde hij haast onverstaanbaar, meer tegen zichzelf dan tegen de jongedame naast hem. Het kon haast niet anders, en toch voelde het zo echt aan.