Hoofdstuk 8

In D8 werd een tamelijk klein meisje getrokken met honingblond haar dat in een lang vlecht over haar schouder hing. Nora Lacey, zoals ze blijkbaar heette, droeg een vaalblauw jurkje en zat duidelijk met haar hoofd in de wolken, ze staarde voor zich uit en leek niets mee te krijgen van wat er rondom haar gebeurde. Goed voor haar, dacht ik, hoe langer ze in haar eigen wereldje kon blijven, hoe minder pijn ze zou hebben in afwachting tot haar dood. En hoe makkelijker ze te doden zal zijn. Die gedachte probeerde ik te verdringen, ik was geen beroeps.
Toen riep de districtbegeleider die overigens iets te intens contact had met de microfoon, een zekere Noam Theodore Taylor naar voren. Enkele tellen later kwam die het podium op in zijn sexy rode kleedje, waar de districtbegeleider natuurlijk op in ging. Dat was gemeen, de jongen straalde een al gracie uit, en ondanks dat ik het zelf niet zou dragen, vond ik dat het hem goed stond.
Maar deze legende liet zich niet van slag brengen, ter antwoord poseerde hij voor de camera. De ceremonie werd afgerond en toen kwam District 9 in beeld. Ik slikte, hierna waren wij aan de beurt.

Eindelijk kregen we nog eens een normale Boete te zien. Het meisje zag er niet bepaald gevaarlijk uit, ze leek nogal van slag en huilde zachtjes, maar buiten haar lichtblauwe ogen en sproetjes was er niets opvallends aan haar.
De jongen was jammer genoeg iets intimiderender. Hij was groot, gespierd en straalde zelfzekerheid uit. Net als zijn districtgenote had hij donkerbruin haar, maar waar dat van haar lang en stijl was, had hij een bos krullen die tot aan zijn oren kwam

Het beeld versprong veel te snel naar ons district. Ik zag Capra opnieuw klein en bang naar voren lopen, dit had ik al eens gezien dus echt belangrijk was het niet. Alleen het perspectief van de camera was anders wat het een dramatischer effect gaf. Jammer genoeg kwamen de kleuren van Selma's kleed nog feller uit dan in het echt, ik had niet gedacht dat dat mogelijk was.
Dan kwam het onvermijdelijke. Ik zag mezelf het podium op komen, als verdoofd antwoorden op elke vraag en het publiek in staren. Ik wilde dit niet zien, maar kon niet wegkijken. Het was echt ongemakkelijk hoe Selma me aangekeken had alsof ik toen al gewonnen was, wat toch onmogelijk zou worden.

Eindelijk zagen we D11. Ik kon weer normaal naar het scherm kijken waarop een redelijk klein, maar daarom niet minder intimiderend meisje te zien was dat met haar blik mensen probeerde neer te bliksemen. Het verbaasde me dat zo'n rijk meisje in een district als D11 getrokken kon worden. Ze zag er weldoorvoed en verzorgd uit, wat zeldzaam was daar, en droeg een aantal sierraden. Als ik niet beter wist, zou ik denken dat hier gesjoemeld was.
De jongen leek een stuk minder zelfverzekerd en ook enkele andere jongens, vermoedelijk zijn broers, klonken nogal in paniek. Even leek het erop alsof een van de schreeuwers zich wou aanbieden, maar iemand kon hem gelukkig tegenhouden.

Het tengere meisje van D12 werd zo goed als genegeerd. De districtbegeleider focuste vooral op de jongen, Kieran Colton want hij zag er een heel stuk gespierder uit, waardoor D12 misschien voor één keer een veelbelovende tribuut had.
Verder hadden ze beiden de typische olijfkleurige huid en stijle, zwarte haar en grijze ogen van District 12.

Eindelijk was de herhaling van de Boetes afgelopen en een plotse moeheid overviel me. Pas als je leven hier van af hing en je elke tribuut aandachtig in je op moest nemen, besefte je hoe veel vierentwintig eigenlijk was.
24 verschillende mensen,
24 verschillende persoonlijkheden,
24 verschillende families verwoest, elk jaar opnieuw.
Dat was dus hoe wreed het Capitool was, en daar zat ik in.
Onbewust ging ik met mij hand naar mijn nek, waar ik verwachtte een districtsaandenken te voelen, maar toen bedacht ik dat ik er geen had, en op dat moment overviel een enorme eenzaamheid me omdat ik besefte dat ik nooit meer mijn district zou zien, want al hield ik er niet zo van, het was en bleef mijn thuis. Het was waar ik was opgegroeid, waar ik elke ster had zien bewegen, waar mijn "geheime kamer" was en bovenal, waar mijn tweelingzus was.
Ik wist toen dat ik Hera nooit meer zou zien, elk moment dat we 's nachts naar buiten waren gegaan om de sterren te zien, was het waard geweest, maar elke ochtend was te vroeg gekomen. Elke minuut waarin ik te druk bezig was geweest om met haar te spelen, was er een te veel geweest, en elke seconde dat we ruzie hadden gemaakt om wie er het grootste stuk taart had of wie er het eerst door de deur mocht gaan, voelde plots als de grootste zonde ooit.
Mijn missie voor de volgende weken, en waarschijnlijk was dat de rest van mijn leven, stond vast: winnen.
Ik zou alles doen om terug thuis te komen, want ik wist dat mijn zusje het niet zonder mij zou redden. En als dat toch niet lukte, als ik toch zou sterven, dan moest ik er voor zorgen dat het verlies haar niet te zwaar zou vallen, dat zij verder zou gaan met haar leven en voor ons twee zou leven. En bovenal moest ik zorgen dat ik van geen enkele actie spijt zou krijgen, want straks was ik in het Capitool, waar niets vergeten werd, en ook mijn zus zou alles onthouden.
Dus ik moest haar de moed bezorgen om verder te leven voor ons beiden.