116 || Einar Harding

R spetterde wat water in zijn gezicht, maar het verhitte gevoel wat onder zijn huid gekropen leek te zijn werd er niet minder van, net zomin als zijn hoofd er veel wakkerder van wilde worden. Daar had hij vermoedelijk meer voor nodig dan vijf slokken water en een paar seconde tijd.

Al hielp het plotselinge gegil achter hem wel. Hij draaide zich abrupt op naar de bron van het geluid, iets wat hij beter niet had kunnen doen want het harde gegil (dat zijn hoofd nog niet helemaal wilde verdragen) was afkomstig van Silvia. Een zeer ontklede Silvia.

“Oh god, het spijt me, het spijt me, het sp-” R draaide zich snel om, staarde zo duidelijk mogelijk naar de muur om maar duidelijk te maken dat het absoluut niet zijn bedoeling was geweest om zo naar binnen te lopen. Zijn woorden werden onderbroken door een klop op de deur.

“Silvia? Alles oké?” En nu zou Silvia hem eruit werken en was hij hier nooit meer welkom.

Maar dat deed Silvia niet. Silvia antwoordde iets over een spin en pas toen de voetstappen verdwenen waren, werd R de kamer uit gestuurd. Hij bleef zeer duidelijk de andere kant op staren terwijl hij zich Zo Bewust was van hoe weinig kleding Silvia aan had en hoe dichtbij ze stond.

“Er uit, naar mijn kamer. Ik moet me aankleden. Jij kan zo douchen en dan geef ik je wel een jogging van mijn vader of zo. Er uit.” Het moment dat de deur achter R gesloten werd, werd deze op slot gedraaid.

Aangezien niet echt een andere keuze had dan doen wat Silvia had gezegd, ging hij terug naar haar slaapkamer. In een hoekje daar stonden zijn (geleende) schoenen. Het jasje dat hij aan had gehad hing over een stoel tegen de kreukels. R was er vrij zeker van dat dat gedeelte niet op zijn initiatief geweest was.

Het overhemd wat hij aan had, was te groot voor hem, en stonk naar alcohol en sigarettenrook. Na een nacht erin geslapen te hebben was er geen manier hoe R deze terug zou kunnen geven aan meneer G. zonder deze gewassen te hebben.

Toen Silvia klaar was met douchen, kwam ze de slaapkamer binnen, ditmaal wel in kleding. “Goedemorgen. Alles ligt klaar om te douchen. Ik wacht hier op je voor het ontbijt.” Ze had hem een snelle kus gegeven, een waar R niet eens op kon reageren. Hij had echt geen idee wat er de avond ervoor gebeurd was.

Het koude water van de douche en het feit dat de paracetamol langzaam begon te werken deed R wel goed. Hij had heel bewust de douche koud gezet. Naast dat het een automatisme was – het kostte minder geld dan alles opstoken – wist hij ook dat de kou hem helderder zou maken dan warm water. Een aantal vlagen van herinneringen waren teruggekomen.

Geschreeuw. Een hand die contact met zijn wang maakte. (In de spiegel kon hij de afdruk zien staan). Je bent een oen, Harding. Je bent een oen, je bent een oen, je bent een oen.

Gebalde vuisten. Raak me nogmaals aan en je zal zien hoe gevaarlijk ik ben. Dat gevoel Shizowitz te willen raken. De woede. De schaafplekken op zijn handen.

Hij droogde zich snel af en trok de kleding aan die Silvia voor hem klaargelegd had. Het verbaasde hem niet dat haar vader, de stoere militair, een heel stuk breder bij de schouders was dan R was. Zijn sigaretten stak hij haast automatisch bij zich, voor hij naar Silvia in haar slaapkamer toe liep.

“Goedemorgen,” zei hij. “Oh god, het spijt me van zonet. Ik had niet zomaar binnen moeten lopen.” Hij haalde een hand door zijn haren, die daardoor nog verder overeind gingen staan dan ze toch al gedaan hadden, en hij kreunde zacht. “En zeg me alsjeblieft dat ik Shizowitz niet echt een klap gegeven heb.” Want de herinnering aan de klap had hij niet, maar het gevoel samen met zijn handen vertelden een ander verhaal.

Dat was niet het enige waar hij geen herinnering aan had. Hij herinnerde zich Silvia’s harde toon, en toch had ze hem zojuist gezoend. Maar vragen wat er verder gebeurd was om van het een bij het ander te komen deed hij niet. Het voelde niet alsof hij dat zomaar kon vragen (zomaar had mogen vergeten) en hij hoopte uit allemacht dat hij nog meer zou herinneren van de avond.