117// Silvia Carter

De deur opende, en R kwam terug binnen na zijn douche. Het was gek om hem zo te zien in haar vaders kleren.
“Goedemorgen,” zei hij. “Oh god, het spijt me van zonet. Ik had niet zomaar binnen moeten lopen.”

Hij haalde een hand door zijn haren, die daardoor nog verder overeind gingen staan dan ze toch al gedaan hadden,het deed Silvia glimlachen.
“En zeg me alsjeblieft dat ik Shizowitz niet echt een klap gegeven heb.” was het volgende wat hij zei. Silvia grinnikte zacht.

"Ik had de deur ook op slot moeten doen."Zei ze geruststellend, om te tonen dat ze niet kwaad was op hem. "en je hebt Shizowitz geen klap gegeven, vanespen heeft op tijd de situatie ontmanteld. Hij is door het dolle heen dat we onze gevoelens voor elkaar bekend hebben."

Dat leek even als een schok te komen voor hem.
"Je weet het niet meer." Concludeerde ze. "Oh god. Je weet niets meer van wat er gebeurd is op het dak. " Ze ging zitten en hield haar hoofd even in haar handen terwijl ze diep ademhaalde.

"Oke. Ze wachten op ons voor ontbijt. De wonden op je handen komen doordat je tegen de muur hebt geslagen na een ruzie met mij, maar we hebben het uitgepraat en elkaar verteld wat we voor elkaar voelen."

Ze keek hem door haar wimpers aan, half vrezend dat hij haar zou zeggen dat het maar een dronken bevlieging was geweest.
" We hebben gekust, we wilden gaan, maar Shizowitz en Damian vonden ons. Vanespen heeft ons geholpen. Ik heb je meegenomen omdat je te dronken was om te rijden, je hebt samen met mij in één bed geslapen. Ik hoop dat je dat niet erg vind."

Ze stond op, en haalde diep adem.
"Ik moet gaan, ze wachten op ons voor het ontbijt en zullen zich vragen stellen. Neem de tijd die je nodig hebt om je alles te herinneren, ok?"
Ze legde kort haar hand op zijn been, legde haar voorhoofd tegen het zijne.

"Het komt goed. "
Hierna liet ze hem even alleen en ging vast naar beneden om te ontbijten. Haar moeder had versgebakken broodjes en Silvia zette hongerig haar tanden er in.

Ze merkte wel dat R een beetje bleek weg trok toen hij naar beneden kwam geslopen. Hij vervolgde snel zijn weg naar buiten, tot nu toe zonder opgemerkt te worden.
Silvia graaide een kop koffie mee en ging hem achterna naar buiten.

"Hey." Zei ze zacht tegen de rokende jongeman.
"Ik geloof dat je dit wel kunt gebruiken. " Ze reikte hem de kop koffie aan.