118 || Einar Harding

Echt, het enige wat R kon hopen was dat hij Shizowitz geen klap gegeven had. Hoewel de man het waarschijnlijk verdiend had (zeker weten verdiend had) zou R degene zijn met de problemen en Shizowitz niet.

Maar gelukkig voor hem had hij dat niet, zoals Silvia hem vertelde. “Ik had de deur ook op slot moeten doen en je hebt Shizowitz geen klap gegeven, Vanespen heeft op tijd de situatie ontmanteld. Hij is door het dolle heen dat we onze gevoelens voor elkaar bekend hebben.”

Haar laatste woorden was zeker het laatste wat R uit Silvia’s mond verwacht had en heel even twijfelde hij of hij haar wel goed verstaan had. Het duurde net iets te lang voor hij reageerde, iets wat ook Silvia niet ontgaan was. Fuck, wat was er allemaal gebeurd die nacht?

“Je weet het niet meer. Oh god. Je weet niets meer van wat er gebeurd is op het dak.” Wat had hij graag geweten wat er gebeurd was. Er was blijkbaar zoveel gebeurd, en op dit moment was hij blanco.

“Oke. Ze wachten op ons voor ontbijt. De wonden op je handen komen doordat je tegen de muur hebt geslagen na een ruzie met mij, maar we hebben het uitgepraat en elkaar verteld wat we voor elkaar voelen.”

R luisterde in stilte naar haar woorden terwijl hij in zijn geheugen aan het graven was. Wat had hij gezegd? En, nog belangrijker, wat had zij gezegd? Wat voor gevoelens waren er geweest?

“We hebben gekust, we wilden gaan, maar Shizowitz en Damian vonden ons. Vanespen heeft ons geholpen. Ik heb je meegenomen omdat je te dronken was om te rijden, je hebt samen met mij in één bed geslapen. Ik hoop dat je dat niet erg vind.” Ze stond op. R wist nog steeds niet precies hoe te reageren. “Ik moet gaan, ze wachten op ons voor het ontbijt en zullen zich vragen stellen. Neem de tijd die je nodig hebt om je alles te herinneren, ok?”

Haar voorhoofd tegen de zijne. Het voelde zo ontzettend goed. “Het komt goed.”

En toen was hij alleen. Alleen met zijn eigen gedachten die alle kanten op schoten. Die hun uiterste best aan het doen waren om te weten waar Silvia het over had gehad.

Maar haar woorden hadden beelden opgeroepen. Beelden van woorden die hij van zich af had gebeten, beelden van Silvia die terugschreeuwde, beelden van vuisten die muren raakten maar die nooit alle woede en pijn eruit konden slaan, en beelden… Beelden van haar lippen op de zijne.

Toen R eindelijk de trap afliep, kwam de geur van versgebakken brood hem al tegemoet. Zijn maag draaide zich al om bij enkel de geur. Het idee van daadwerkelijk zijn tanden in het brood moeten zetten was genoeg om misselijk te worden. Daarom liep R niet naar de tafel toe waar iedereen zat te ontbijten, maar ging hij in een rechte lijn naar buiten. De frisse ochtendlucht deed hem beter dan de geur van brood.

Hij pakte een sigaret en stak deze aan. Heel even staarde hij gewoon naar de lucht, naar de wolken die voorbij dreven, naar het groene gras en de blaadjes die bewogen in de wind. Toen werd de stilte doorbroken door een stem achter hem.

“Hey. Ik geloof dat je dit wel kunt gebruiken.”

R pakte de kop koffie aan van Silvia en glimlachte licht naar haar. “’Dankjewel,’’ zei hij zacht. Hij blies wat rook uit en keek hoe de rook oploste in de lucht.

“Ik herinner me het,” zei hij zacht. Hij bleef voor zich uit kijken. Hij was niet zeker of hij alles wist, en zou niet woordelijk kunnen vertellen wat er gezegd was, maar hij herinnerde zich de strekking. De gevoelens van ongeloof. Van warmte.

“Ik herinner me wel wat er op dat dak gebeurd is. Wat er gezegd is.” Hoe ongeloofwaardig het ook was.

Hij zuchtte, nam nog een trek van zijn sigaret. “En ik meen het nog steeds.” Zelfs nu hij sober was, meende hij wat hij daar gezegd had, al wist hij niet waar dat Silvia en hem nu plaatste. Maar ze was al zolang zoveel meer geweest dan enkel een vriendin.