119// Silvia Carter

R pakte de kop koffie aan van Silvia en glimlachte licht naar haar.
“’Dankjewel,’’ zei hij zacht. Hij blies wat rook uit en keek hoe de rook oploste in de lucht. Even was het stil.

“Ik herinner me het,” zei R toen zacht. Hij bleef voor zich uit kijken. “Ik herinner me wel wat er op dat dak gebeurd is. Wat er gezegd is.”
Silvia 's hartslag verhoogde zich, dus hij wist het. Hoe zou hij erop reageren? Had hij gemeend wat hij had gezegd?

Hij zuchtte, nam nog een trek van zijn sigaret. “En ik meen het nog steeds.”
Als Silvia al dacht dat haar hart snel klopte toen hij vertelde dat hij zich dingen herinnerde. Dan ging haar hart nu in overdrive.

Haar bloed ruiste in haar oren, en weer was het even stil.
"Dus..." Ze was haast ademloos. "wat betekent dit? Wat betekent het voor ons?"
Ze keek R aan.
"Wat maakt dit ons? Als in, zijn we aan het daten, wil je afwachten? "

Ze legde de keuze bij hem, wilde hem niet haar wil opdringen.
"Mam, kijk. R zijn auto staat hier. R is op bezoek!" Klonk het vrolijk vanuit het huis. Silvia schatte dat ze ongeveer zo'n twee minuten minuten hadden voor Janie hen ontdekken zou.

Ze grinnikte zacht.
"Janie mag je echt." Glimlachte ze naar hem. Haar kleine zusje vond het fantastisch hoe R haar behandelde, en ze plaagde Silvia maar al te graag met hoe ze zich gedroeg rond R.
"Dat is ook nog zoiets. Als we daten, wie gaan we het vertellen?"