12O || Einar Harding

Hij herinnerde het zich. De ruzie, de wanhoop, de noodkreet en de manier waarop hij zijn gevoelens eruit gegooid had. Hoe hij de woorden niet langer binnen had kunnen houden. Hoe ze zijn woorden, zijn gevoelens, beantwoord had.

Hij meende het nog steeds, zoals hij Silvia ook zei. Zelfs nu zijn gedachten niet langer verdoofd werden door de alcohol, meende hij elk woord nog steeds. Hij wenste enkel dat hij ze op een andere manier had kunnen uitspreken, niet als een dronken biecht. Al had hij dan nooit iets gezegd, terwijl de woorden hem vanbinnen verteerd hadden.

“Dus… Wat betekent dit? Wat betekent het voor ons? Wat maakt dit ons? Als in, zijn we aan het daten, wil je afwachten.” En waar Silvia naar hem keek, keek hij opnieuw naar de rook die oploste in de lucht.

R haalde zijn schouders op. “Ik weet het niet,” zei hij zacht. “Ik- ik had nooit verwacht ooit op dit punt te kome-” Zijn woorden werden onderbroken door een stem vanbinnen die iets over zijn auto riep.

R grinnikte zacht. “Ik denk dat ik ontdekt ben,” zei hij.

“Janie mag je echt.” Silvia glimlachte. “Dat is ook nog zoiets. Als we daten, wie gaan we het vertellen?”

En heel kort leek er een greep om R’s hart te komen, heel even bevroor zijn glimlach. Wilde Silvia het niet met iedereen delen? Hoewel R wist dat het niet het verstandigste was, zou hij het van de daken willen schreeuwen. Maar Silvia niet.

En dat recht had ze. Hij was verre van de perfecte schoonzoon en niet iedereen hoefde het meteen te weten. Rationeel wist hij dat ook wel. Natuurlijk hoefde niet iedereen het meteen te weten.

“Ik…” begon hij langzaam, bedachtzaam. “Ik zou het willen proberen, wij samen, als jij dat ook wil.” Ja hij wilde het proberen wat dit was, of dit iets was. En misschien zou ze zijn hart alsnog breken, zouden ze geen match blijken, zoals de wereld hen al keer op keer wilde vertellen. Waarschijnlijk zou dat gebeuren. Maar R wilde het in elk geval een kans geven. Zijn hart zou hoe dan ook gebroken worden, dan wilde hij het in elk geval proberen samen met Silvia.

“En wie vertellen? Wie wil je het vertellen? Wil je het iemand vertellen of wil je het voorlopig nog stilhouden?” vroeg hij haar als antwoord. Stilhouden als een geheim, of om eerst uit te zoeken wat dit was zonder de veroordeling van de wereld eroverheen. Maar het voelde vooral als een geheim, ver weggestopt in het donker.