122 || Einar Harding

Het moment dat R de woorden uitsprak dat hij het zou willen proberen, kwam er een glimlach op Silvia’s gezicht die zo breed was, zo stralend en oprecht was, dat R haar op zijn knieën zou willen smeken om die glimlach nooit meer te laten gaan. Om niks op aarde haar geluk en haar vrijheid ooit te laten verwoesten. Ze verdiende het om voorgoed in haar geluk te leven.

Hij liet de keuze bij haar liggen wie ze het zouden vertellen. ‘Niemand’ was het makkelijke antwoord. Het antwoord waardoor er geen vragen gesteld zouden worden, waardoor mensen geen blikken zouden werpen, waardoor ze niet veroordeeld zouden worden.

Maar ze pakte zijn hand vast. “Ik wil het eerst mijn ouders en Janie vertellen, daarna kunnen we het iedereen vertellen die je maar wilt,” zei ze zacht. “Van mij mag iedereen het weten.”

R glimlachte licht, zeker toen ze zich naar hem toe boog. Het was gewoon te makkelijk om mee te gaan in haar licht, in haar lach. Haar lippen zouden de zijne nooit bereiken.

“R!!!” Een kind hing vol aan R, die ervoor zorgde dat Janie niet zou vallen.

“Hé mijn koningin,” zei hij tegen haar. “Of is het mijn aapje vandaag?” Hij tilde haar fatsoenlijk op, aangezien dat toch een stuk comfortabeler was dan dat Janie ergens half aan hem vast geklemd zat.

“Zo,” zei hij. “Jij hebt duidelijk je groente netjes opgegeten.”

“Was jij ook op dat feestje van Silvia gister? En heb je meester Do nog gesproken?” vuurde ze de vragen in een hoog tempo op hem af.

R keek kort opzij naar Silvia en glimlachte, voor hij weer naar Janie keek. “Ik was inderdaad op het feestje,” zei hij, waarna hij zijn stem verlaagde naar een fluistertoon alsof hij haar een geheimpje vertelde. “De hele school was er.”

“Maar de grote vraag is natuurlijk: heb jij meester Doris nog gesproken?” Als antwoord rolde Janie nog net niet met haar ogen. Ja duuuuh, zei ze nonverbaal. Ik zit bij hem in de klas. R had geen echt antwoord gegeven. Het was nog… ingewikkeld tussen hem en Doris. Na die eerste ontmoeting hadden ze nog wat app-contact gehad. Was het goed? R wist het niet echt. Het was niet slecht in elk geval, en binnenkort zouden ze elkaar weer een keer treffen. Maar het was nog niet normaal, voelde nog niet vertrouwd aan. R wist niet of het ooit weer terug naar normaal zou gaan. Misschien zouden ze een nieuwe weg met elkaar vinden, maar op dit moment zaten ze nog vol in de zoektocht.

In de tussentijd was Silvia’s moeder buiten gekomen, en ineens was R zich er zo bewust van dat hij de kleding van haar man droeg. Ze zou weten dat hij de nacht hier gespendeerd had, zou haar dochter willen beschermen.

Maar als ze het al zag, liet ze het niet merken.

“Goedemorgen,” antwoordde hij haar. “Bedankt voor het aanbod, maar ik ben al voorzien.” Hij knikte naar de kop koffie die Silvia hem eerder gegeven had en die hij bij de Janie-aanval net op het stenen muurtje had weten te zetten. Hoewel de paracetamol begon te werken, hoefde hij op dit moment nog niks van eten te weten.

En hoe toen verder? R wist het niet goed. De woorden ‘oh en btw, ik date nu met uw dochter’ leken niet echt te passen binnen het gesprek. Daarom glimlachte hij enkel naar Silvia’s moeder en sprak de woorden “de laatste outfit die binnen gekomen is, is prachtig geworden.” Het optreden was een veilig genoeg onderwerp.