Zwijgplicht hoofdstuk 10

Celesta's perspectief

Ik voel aan de hoofden van Gaby's ouders, ze zijn nog warm. Ik kijk waar meneer Riley is, en besluit dan om een ambulance te bellen, op hoop van zeggen denk ik terwijl ik het alarmnummer intoets. “U spreekt met de alarmcentrale waar kan ik u meehelpen?” hoort ze een vrouw zeggen. “Hallo u spreekt met Celesta, er liggen hier twee mensen op de grond, en het lijkt alsof ze bewusteloos zijn.” “Kunt u zo snel mogelijk een ambulance deze kant op sturen.” “Wat is het adres” vraagt de vrouwenstem, “madelievenstraat nummer 3.” “We komen eraan mevrouw zorg ervoor dat we binnen kunnen komen" zegt de vrouwenstem.

Gaby's perspectief

Ik hoor in de verte sirenes aankomen, ineens kan ik mij weer bewegen ik kijk om mij heen en ik zie geen meneer Riley meer raar. Ineens voel ik een paar sterke armen om mij heen, ik kijk op en barst in huilen uit. “Stil maar zegt Celesta het komt allemaal goed.” Ik kijk haar aan en weet dat dit het moment is om het te vertellen. Ik ga rechtop zitten en “zeg Celesta ik wil je iets vertellen.” Celesta kijkt mij aan en zegt “oké, zeg maar.” “Ik voel me eigenlijk geen meisje, ik voel mij meer een jongen.” Ik wacht op wat ze gaat zeggen. Ze kijkt mij aan en zegt, “ik ben blij dat je het mij verteld hebt, weten je ouders het vraagt ze.” “Nee zeg ik, ik ga het ze zo snel mogelijk vertellen.”