124 || Einar Harding

En zoals R verwacht had, was de voorstelling een veilig onderwerp, net zoals de kleding dat waren. “Oh wat fijn, past hij goed? Kun je er voldoende in bewegen?” vroeg mevrouw Carter hem.

SIlvia was hem echter voor met antwoorden. “De repetities leken toch goed te gaan, dus ik denk dat dat wel goed zit?”

R knikte instemmend. “Ja klopt, er is goed in te bewegen. U heeft echt geweldig werk geleverd,” complimenteerde hij mevrouw Carter, die hem een strenge blik toewierp dat hij ‘u’ gebruikte – of zo interpreteerde R de blik in elk geval -, voor ze overschakelde naar de avond ervoor. Het was maar goed dat Silvia zo spraakzaam was, want R had echt niet geweten wat hij zou moeten zeggen, hier in de kleding van Silvia’s vader met de resten van een kater. Misschien was het in zijn voordeel dat Janie besloot dat het tijd was om R’s aandacht weer op te eisen door hem mee te nemen naar de konijnen. Het zorgde er in elk geval voor dat hij geen antwoord op de vraag hoefde te geven.

Maar uiteindelijk hadden de konijnen eten gehad en had Janie geen verhalen meer te vertellen over de konijnen, waardoor R zich weer bij Silvia voegde, die inmiddels net als mevrouw Carter naar binnen gelopen was. Waar hadden ze over gepraat? Had Silvia het al verteld aan haar moeder, en zo ja, wat was haar reactie geweest? Het maakte hem nerveus, niet weten hoe het ervoor stond en hoe het nieuws ontvangen zou worden.

R kreeg niet eens de kans om iets te zeggen voor hij een nieuwe kop koffie in handen gedrukt kreeg van Silvia’s moeder. Hij werd nog net niet echt op de bank neergeduwd, waardoor hij daar zelf maar ging zitten. “Ik heb je pak in de wasmachine gedaan,” zei Silvia’s moeder. “Met de huidige temperaturen zal die deze middag wel aardig droog zijn.” Ja, ze wist zeker dat hij de nacht was blijven slapen…

Hij was haar er wel dankbaar voor. Het scheelde hem een wasbeurt met wasmiddelen die waarschijnlijk net niet geschikt zouden zijn voor het materiaal. Tegelijk vond hij haar wel erg rustig voor een moeder die wist dat er een jongen bij haar dochter op de kamer had geslapen. Of hield ze zich enkel in? Hij wist nog steeds niet wat te verwachten.

“Silvia, denk je eraan dat jij vandaag de boodschappen zou doen? Als je heel veel langer wacht zijn de schappen alweer leeg,” vervolgde ze, nog voor R haar had kunnen bedanken voor het doen van zijn was of had kunnen zeggen dat het echt niet nodig was geweest.