127// Silvia Carter

Als antwoord drukte hij kort zijn lippen op de hare (want, zoals Silvia al gezegd had: ze konden kussen wanneer ze wilden nu). Het had zeker het gewenste effect om haar stil te krijgen. Hij glimlachte.

“Enkel als ik jou ook kan kussen wanneer ik wil,” antwoordde hij, en ze kreeg nog een kus. Haar ogen sloten zich automatisch.

“Maar ik weet niet hoe comfortabel ik in het openbaar ben,” gaf hij vervolgens eerlijk toe. Ze knikte, ze zag de problemen die R op school had en wist dat dit het er voor hem wellicht niet makkelijker op zou maken. Maar wat was ze trots op hoe open hij communiceerde op dit moment!

“Ik weet dat ik er niet om moet geven wat anderen ervan denken, en dat doe ik ook niet, maar ergens toch ook weer wel. En na al die jaren niet opvallen, niet willen opvallen, weet ik niet of ik alle blikken en gefluister er veroordeling erbij kan hebben. En ik weet ook wel dat ze anders wel iets anders bedenken over me want dat doen ze altijd, maar ik weet niet of ik op dit moment hun veroordeling over ons- over iets dat zo goed voelt- erbij kan hebben."

Hij zag er gestrest uit, alsof hij vreesde dat ze het niet zou begrijpen. Dat deed ze wel, want ze herinnerde zich nog maar al te goed hoe het voelde om één dag het middelpunt van roddels te zijn. R was dat al jaren. Ze wilde het hem niet zwaarder maken.

"Het is niet dat ik me schaam voor ons, absoluut niet, en het is ook niet dat ze het niet mogen weten. Ik zou het van de daken willen schreeuwen. En misschien als we in het openbaar zijn maakt het me geen ene fuck uit hoeveel affectie we uiten, maar misschien ook wel, en dat kan ik nu nog niet zeggen.” Ditmaal was hij degene die begonnen was te ratelen, en ze legde haar hand op de zijne alvorens een kus op zijn lippen te drukken.

"Dat is oke. Ik begrijp het heus wel, het leven is niet aardig voor je geweest, R. Natuurlijk laat dat zijn sporen na. Als jij wat wij hebben eerst even in het geheim wilt koesteren, omdat je zoals je zegt, eindelijk iets hebt wat goed voelt. Dan doen we dat." Verzekerde ze hem. Even was ze stil.

"Ik zou het wel graag aan mijn ouders vertellen. De volgende keer dat mijn vader belt misschien?" Stelde ze hem voor.
"Silvia, ben je al naar de winkel?" Klonk het toen van boven, en ze herinnerde zich haar klusje weer.
"Nee mam, R en ik gaan nu!"
"Oke, kies maar iets uit wat hij lekker vind voor vanavond." Klonk het antwoord, ze draaide zich naar R.
"Klinkt alsof je vanavond hier eet. "