128 || Einar Harding

R had amper door dat hij ook aan het ratelen geslagen was. Hij wilde zo graag dat Silvia het begreep, dat ze snapte dat hij zich niet voor haar schaamde, maar dat alles er enkel ingewikkelder van zou worden en dat hij niet wist of hij daar al wel klaar voor was. Het was één ding om van een afstandje in stilte naar haar te verlangen. Het was iets heel anders nu hij haar daadwerkelijk had en mensen daar iets van konden vinden.

Hij was al tijden het middelpunt van roddels. Roddels die klopten, roddels die gingen over zijn drugsgebruik, zijn alcoholgebruik, en zijn manier van overleven. Roddels die deels gebaseerd waren op waarheid, zoals hoe hij in gevechten uitkwam en daarmee als agressief werd bestempeld, zoals over hoe mensen niet leken te zien hoe hard R elke dag vocht om clean te blijven, hoe ze amper zagen dat hij op dit moment niet gebruikte, zoals over hoe hij in de gevangenis gezeten zou hebben (en hoewel hij inderdaad opgepakt was geweest, was het echte verhaal toch wat anders dan iedereen vertelde). En roddels die zelfs geen kern van waarheid bevatten, zoals hoe hij meisjes zou hebben verkracht.

Maar dat waren onderwerpen in zijn leven waar hij boos over kon zijn, mocht zijn. Dat waren onderwerpen waardoor hij mensen kon vervloeken, waardoor hij het knagende beest vanbinnen, Woede genaamd, kon voelen en het beest naar buiten kon laten komen. Dat waren onderwerpen die al giftig genoeg waren zonder de constante opmerkingen van mensen. En wellicht had zijn woede zijn reputatie alleen maar versterkt.

Maar hier met Silvia? Hier met Silvia leek dat monster in zijn borstkas die zich altijd een weg naar buiten wilde klauwen even te rusten. Leek het even niet nodig om boos te zijn op de mensen, op de wereld, (op zichzelf). En hoewel hij wilde dat iedereen wist dat hij haar had, dat iedereen wist hoe trots hij op haar was, wilde hij niet dat dit onderwerp ook giftig zou worden. Dat het beest weer aangewakkerd zou worden.

Hoe zou hij dat ooit aan Silvia duidelijk kunnen maken?

Maar Silvia legde haar hand op de zijne en drukte ook een kus op zijn lippen, net zoals hij eerder bij haar gedaan had.

“Dat is oke. Ik begrijp het heus wel, het leven is niet aardig voor je geweest, R. Natuurlijk laat dat zijn sporen na. Als jij wat wij hebben eerst even in het geheim wilt koesteren, omdat je zoals je zegt, eindelijk iets hebt wat goed voelt. Dan doen we dat,” zei ze. R wist niet of ze het volledig begreep, maar ze begreep voldoende, en dat was genoeg voor nu.

“Ik zou het wel graag aan mijn ouders vertellen. De volgende keer dat mijn vader belt misschien?”

R knikte langzaam. “Dat is prima,” antwoordde hij. Hij had nu pas door hoe strak hij zijn schouders hield. “Zij mogen het natuurlijk weten.” Maar de manier waarop dat verteld zou worden, liet hij aan Silvia over. Het waren haar ouders.

Hun gesprek werd onderbroken door Silvia’s moeder die Silvia vanaf boven naar de winkel stuurde en meteen besloot dat R die avond mee zou eten.

“Klinkt alsof je vanavond hier eet,” zei Silvia tegen hem. R kon er niks aan doen, maar een korte lach ontsnapte hem.

“Ongelofelijk, hoe je moeder dat in haar eentje kan besluiten en er ook nog voor kan zorgen dat het daadwerkelijk gebeurd,” zei hij hoofdschuddend. Hij meende er natuurlijk niks van, al zat er wel een kern van waarheid in. Als mevrouw Carter dat besloot, gebeurde het, maar R zag dat niet als iets vervelends. Ze liet het gewoon zo vanzelfsprekend klinken, waar dat voor hem alles behalve was.

“Maar laten we dan maar snel gaan, voor de schappen leeg zijn.” Hij was allang vergeten hoe het was om boodschappen te doen zonder op alle aanbiedingen en het totaalbedrag te letten.