13O || Einar Harding

Ze gingen samen naar de winkel, ditmaal met R achter het stuur. Silvia wees de weg en al snel kwam de winkel in zicht. Het was een winkel die natuurlijk bekend stond om kwaliteit, en daarmee een waar R nooit kwam. De prijzen waren er namelijk ook naar, waardoor R altijd de goedkopere zaken opzocht om de leukste aanbiedingen te halen.

Terwijl ze samen door de winkel liepen, stootte Silvia’s hand tegen de zijne. R liep door, leek het haast niet te voelen wellicht als je als buitenstaander naar hem keek, maar oh, hij voelde het. Waar ze hem geraakt had, was hij zich Zo Bewust van. Toen haar hand nogmaals tegen de zijne botste, werd hij zich er alleen maar Meer Bewust van.

In een plotselinge opwelling pakte R haar hand vast. Hij wist zelf ook niet precies waar hij de moed vandaan haalde, maar toen haar hand in de zijne lag, voelde het zo juist. Haar hand hoorde daar gewoon thuis.

“Dus, had je zin in iets speciaals vanavond?” vroeg Silvia hem terwijl ze bezig was met de andere boodschappen.

R haalde zijn schouders op. “Ik eet alles wel,” antwoordde hij haar. Hij kreeg er een sceptische blik voor terug nu hij de keuze van het eten niet maakte. In dat opzicht leek Silvia precies op haar moeder. R kon zich voorstellen dat mevrouw Carter op precies diezelfde manier zou kijken als ze hoorde dat R niet koos nadat ze hem dat specifiek opgedragen had.

Maar voor R verder iets kon zeggen was Silvia al afgeleid door donuts. “Wilde jij er ook één?” vroeg ze hem. R aarzelde of hij daar wel ja op kon antwoorden. Ze zagen er wel lekker uit, maar hij hoefde geen liefdadigheid en voor zelf kopen had hij geen boodschappengeld gebudgetteerd.

De aarzeling moest zichtbaar zijn geweest, want Silvia pakte zijn hand weer vast (het paste zo goed. Het voelde zo goed). Maar de reden van de aarzeling zou niet gevonden zijn, want ze stelde hem andere soorten voedsel voor, alsof de donut zelf de reden was van de aarzeling.

R glimlachte en kneep even in haar hand. “Nee, de donuts zien er heerlijk uit,” zei hij tegen haar. Ze was zeker niet van plan hem zonder iets de winkel te verlaten.

Nadat er ook voor hem een donut in de zak gedaan was, liepen ze verder door de winkel. Opnieuw pakte R Silvia’s hand vast tijdens het lopen.

“Wat dacht je van een pasta?” vroeg R aan haar, nog als antwoord op de vraag wat ze gingen eten. “Dan moeten we even kijken wat we er qua groente doorheen doen.” Daarmee zat je nooit verkeerd, en je kon het zo bont maken als je wilde.