132 || Einar Harding

Samen zochten R en Silvia de boodschappen bij elkaar. Ze waren het best goed met elkaar eens wat erin moest (pesto). De winkel was rustig op dit tijdstip en er liep slechts een enkeling verder de boodschappen te doen. Het maakte dat R zich comfortabel voelde om zijn vingers verstrengeld met die van Silvia te houden.

Ze stonden bij de deegwaren toen ze een bekende tegenkwamen. Of nou ja, voor Silvia was de jongedame een bekende. R had Annabelle slechts in de gangen zien lopen. Hij kon zich niet herinneren of hij buiten de sms die ze hem gestuurd had ooit een woord met haar gewisseld had.

“Oeh, zie ik daar dat iets eindelijk tot bloei is gekomen?” Haar blik was duidelijk getrokken door de verstrengelde handen. R wist niet goed hoe hij hierop moest reageren. Ze was Silvia’s vriendin, en toch was het niet Silvia die antwoord gaf. Zij leek het aan hem te geven, maar was het niet haar taak om haar vriendin op de hoogte te stellen?

Maar nog voor hij antwoord kon geven, praatte Annabelle alweer verder. R was er niet helemaal zeker van of dat kwam doordat hij lang deed over antwoord geven, omdat het antwoord toch te duidelijk was of omdat Annabelle gewoon veel praatte.

“Nou, het lijkt erop dat je haar niet meer aan het huilen hebt gemaakt, so, we cool?” Annabelle stak haar hand uit naar hem en het was alsof op dat moment de switch bij R omgezet werd. Waar hij net nog wat zoekende was geweest, wat aarzelend, kwam nu de jongeman die het allemaal wel wist en die zich nergens iets van aantrok naar boven. De jongen die de lessen verstoorde met zijn opmerkingen, die geen ene fuck om de wereld gaf en die nergens van onder de indruk was - en zeker niet van de vriendin van zijn relatie.

“Zeker weten dat ik dat niet gedaan heb?” vroeg hij haar. Hij knipoogde naar haar. Er was geen spoortje onzekerheid meer hoorbaar in zijn stem. Misschien was dat ook enkel een masker.

Toen pakte hij haar hand aan. Ze was een vriendin van Silvia, hij moest er wel voor zorgen dat ze op goede voet begonnen. “Maar yeah, we cool,” antwoordde hij haar. “Op de voorwaarde dan dat je je bedreigingen per sms minimaal houdt. Ik heb ze liever op officieel briefpapier of via een postduif geleverd.”