133// Silvia Carter

Natuurlijk had R een gevat antwoord op Annabelle.
“Zeker weten dat ik dat niet gedaan heb?” vroeg hij haar. Hij knipoogde naar haar. Er was geen spoortje onzekerheid meer hoorbaar in zijn stem, en opnieuw bewonderde Silvia hem.

Toen pakte hij haar hand aan en schudde die.
“Maar yeah, we cool,” antwoordde hij haar. “Op de voorwaarde dan dat je je bedreigingen per sms minimaal houdt. Ik heb ze liever op officieel briefpapier of via een postduif geleverd.”

Annabelle en Silvia schoten allebei in de lach door zijn laatste uitspraak.
"Prima, ik heb nog wel wat briefpapier liggen voor het geval dat. Wilde je een witte of een grijze duif?" Plaagde Annabelle terug, en Silvia zag het wel goed komen tussen die twee.

Ze namen hartelijk afscheid en hand in hand liepen Silvia en R verder, ze legde haar hoofd tegen zijn arm en glimlachte.
"Er zijn hier ook nog koekjes, als je wil?" Stelde ze hem voor, als hij vaker bij hen thuis zou komen zou een pak koekjes nooit weg zijn. "of we kunnen samen iets bakken?"

Haar wangen vloeiden toen ze besefte dat ze weer aan het ratelen was, en dat ze weer aannames aan het doen was dat ze de hele dag samen zouden door brengen.
"Of als jij nog plannen hebt, dat kan ook natuurlijk." Bracht ze blozend uit.

Snel gaf ze haar handen bezigheid door enkele van Janie haar favoriete chocolaatjes en puddinguit het rek te halen en in de kar te leggen, alsook een nieuwe fles cola voor R.
Was ze te opdringerig?
Nam ze maar te veel aan dat voor haar logisch leek?
Oh god, was ze eigenlijk überhaupt een beetje goed in dit hele relatie gebeuren?