2- Liam

Zodra Liam erachter kwam dat hij dingen bevroor als hij overstuur was, was hij beginnen rennen en had hij niet teruggekeken. Te verward en geschrokken om iets te voelen of te horen.

Of zijn familie naar hem op zoek was, wist hij niet. Hij was niet gestopt tot iemand hem in een auto had gesleurd en hem verteld had wat hij was.

Een wisselkind.
Zijn familie was niet eens zijn echte familie

Het was beginnen sneeuwen in de auto terwijl ze naar het instituut reden en hem de uitleg deden. Nu zat hij daar, in een onbekend gebouw, alleen in zijn kamer. Zijn armen om zich heen geslagen terwijl hij trilde en probeerde zijn ademhaling onder controle te krijgen.

hij kon zijn adem voor zich zien, de zonnestralen die door de raam schenen reflecteerden de ijsbloemen die zich op het glas vormden.

Hij was de controle weer aan het verliezen.

Oh god

Hij moest kalmeren.

Hij moest dit stoppen.

Hij moest...

De muren kraakten, ijs vormde een laagje op de vloer terwijl de temperatuur verder daalde en ijskristallen door de kamer dwarrelden.

Liams blauwe shirt paste er perfect bij, net als zijn blauwe lippen, van de kou. Hij kreeg het niet onder controle. De storm in zijn kamer reflecteerde die van binnenin.

Hij drukte zijn handen tegen zijn oren toen ze op de deur bonkten, het leek alsof ze die zo uit zijn hengsels zouden breken.
Liam schreeuwde, een nieuwe laag ijs vormde zich om hem heen.
"Help." Het kwam eruit met een snik.

Hij krulde zich verder in zichzelf en begroef zijn gezicht in zijn knieën, hij had niet door dat er iemand zijn kamer binnen kwam, tot diegene hem aanraakte.
Liams blauwe ogen keken een beetje verwilderd op, verbaasd dat iemand de dichtgevroren kamer binnen was geraakt.