139// Silvia Carter

Hij fluisterde haar een bedankje toe toen ze loslieten, en zij deed wijselijk of ze de verdachte vochtigheid van zijn ogen niet opmerkte. Ze zouden gaan picknicken, hier, dat wilde hij wel.

Hij pakte de deken uit de tas en rolde deze uit op het gras naast de boom om vervolgens Silvia bij de hand te pakken en naar het kleed te leiden. Daar zaten ze dan samen.

Hij wees naar een boom iets verderop.
“In die boom woonde een heel gezinnetje eekhoorntjes,” vertelde R.“In de lente renden ze allemaal over de takken heen. Een enkele keer wanneer ik wakker werd, zaten ze in mijn tas, op mijn borst, in mijn spullen.”

Hij glimlachte, en Silvia moest zacht lachen om het beeld van R die gewekt werd met een hoop pluizenbollen op hem.
"Dus je bent meer gewend aan het janie treatment dan gedacht ." Plaagde ze hem. Haar zusje was een echt ochtendmens en vond dat als zij wakker was, iedereen maar wakker moest zijn, en liefst net zo vrolijk als zij zelf was.

"Maar stalen ze je eten dan niet?" Vroeg Silvia toen bezorgd, zeg hygiënisch kon het toch niet geweest zijn. Het baarde haar zorgen over de gezondheid van R in die tijd. Ze smeerde hen beiden een sandwich en overhandigde hem er één