141// Silvia Carter

Silvia glimlachte toen R het over haar zusje had . Janie was inderdaad nogal uitbundig en energiek , toch leek R haar wel te mogen.

“Soms stalen ze mijn eten, soms stal ik dat van hun,” antwoordde hij.
Hij grinnikte zacht.
“Het was een ander leven dan je gewend zult zijn,” zei hij vervolgens.

Dat kon Silvia geloven. Het was vast meer overleven dan echt leven. Zou R het in die tijd wel warm hebben gehad? Waar had hij zich gewassen?

“Maar vertel eens iets meer over jouw verleden. Waar hield kleine Silvia van? Was je vader toen meer in de buurt, of moest je hem toen ook veel missen?” leidde hij Silvia af.
"Ik hield altijd al van dansen en zingen." Zei ze als eerste. Dat was al één antwoord.

Even was ze stil. Want hoe kon ze het gevoel beschrijven van midden in de nacht gewekt te worden met de woorden ' ik ga nu, lieverd. Flink zijn, en dan zie ik je rond Halloween/kerstmis/je verjaardag weer'?

Soms was ze zo kwaad geweest dat hij weer weg moest, dat ze niet antwoordde. Dan hoorde ze hem zuchten. Al zijn verdriet werd haar dan duidelijk, waardoor ze alsnog achter hem aansprintte om nog een laatste zoen, een laatste knuffel van haar vader.

"Mijn vader is altijd een militair geweest." Begon ze zacht. "Het eerste wat ik me kan herinneren is dat ik met zijn legerpet op, op zijn arm mee mocht kijken op de basis. "

De herinnering liet haar glimlachen.
"Maar het was niet altijd zo leuk. " Ze keek naar haar handen." Als kind midden in de nacht gewekt worden door je vader, om toch maar afscheid te kunnen nemen. Wetende dat hij dat doet omdat het zijn laatste kans kan zijn. Dat is hard."

Ze slikte voor ze verder ging.

"Ik was soms zo kwaad op hem, en dan deed ik alsof ik verder sliep, maar de gedachte dat hij wist dat ik hem bewust genegeerd had. De gedachte dat het laatste wat hij van me zag mijn rug zou zijn, omdat ik boos was om iets waar hij niets aan kon doen." Ze schudde haar hoofd. "Het is zowel zijn werk als zijn passie, het leger opgeven zou hem ongelukkig maken. Het schuldgevoel dat ik kreeg als ik hem dan de trap af hoorde gaan..."

Ze haalde haar schouders op met een kleine glimlach.
"Wat kon ik doen? Ik was een kind, ik miste mijn vader al zodra hij mijn kamer uit was. Dus deed ik wat elk kind zou doen, ik spurtte de trap af, gooide mezelf in zijn armen en smeekte hem niet te gaan. Elke keer weer."