143// Silvia Carter

“Dat moet zwaar zijn geweest – zwaar zijn – voor je,” antwoordde hij zacht. “Natuurlijk smeekte je hem om bij je te blijven. Dat zou elk kind doen denk ik zo.”

Hij was even stil, zij knikte. Het was vooral op momenten als deze dat ze haar vader extra miste. Als ze zo over hem praatte en aan hem dacht.

“Is dat ook waarom jullie zo hecht zijn in jullie familie?” vroeg hij toen. Silvia glimlachte en haalde haar schouders op.
"Ik weet het niet, dat kan wel. Het is ook gewoon wij vrouwen onder elkaar weet je wel, pap noemt ons altijd zijn vrouwen. Hij is trots op ons, en wij op hem."

Haar stem trilde een beetje bij die laatste zin.

"Ik hoopte zo dat hij terug zou zijn voor de première, maar ik weet ook dat hij dat niet kan beloven. "Ze nestelde zich tegen R aan."het zou mooi zijn als hij je kon ontmoeten. Je bent een vechter, dat zou hij appreciëren."

Ze kneep in zijn hand en drukte een kus op zijn wang, even keken ze samen naar de eekhoorntjes. Tot er geritsel in de struiken klonk en een haveloze man tevoorschijn kwam. Hij stonk naar de oude drank was duidelijk niet helemaal helder.

"Wel, wel. Wat een mooi duifje. Wat doet een mooi meissie als jij op een plek als deze?" De man strompelde richting Silvia. Die dook weg tegen R's zijde. Automatisch zocht ze bescherming bij hem, ze dacht er niet eens bewust over na.

Bij hem was ze veilig.
Tot de man een hand uitstak, en R opstond.
Tot de man schreeuwend op de grond lag, en R hem waarschuwde het niet nogmaals te wagen Silvia aan te proberen raken.