144 || Einar Harding

“Ik weet het niet, dat kan wel. Het is ook gewoon wij vrouwen onder elkaar weet je wel, pap noemt ons altijd zijn vrouwen. Hij is trots op ons, en wij op hem.”

R hoorde de kleine trilling in haar stem toen ze die laatste woorden uitsprak. Hij sloeg een arm om haar heen. “Hij heeft ook een hoop om trots op te zijn,” zei hij zacht. Thuis waren drie dames die duidelijk allemaal veel om hem en elkaar gaven. Hij had een hoop om voor thuis te komen.

“Ik hoopte zo dat hij terug zou zijn voor de première, maar ik weet ook dat hij dat niet kan beloven. Het zou mooi zijn als hij je kon ontmoeten. Je bent een vechter, dat zou hij appreciëren.”

R keek opzij naar Silvia, die zich tegen hem aan genesteld had. “Ik weet zeker dat hij alles in zijn macht doet om bij de première te kunnen zijn,” zei hij. Als Silvia’s vader maar half zo trots op zijn dochter was als dat Silvia hem liet geloven, dan zou hij alles doen om erbij te kunnen zijn. En als R zag hoeveel Silvia’s moeder van haar kinderen hield, kon het niet anders of haar vader was net zo’n liefdevolle man.

“Maar geen soldaat,” reageerde hij op het laatste stuk. Natuurlijk wilde hij de man ontmoeten die zo belangrijk was voor Silvia, maar hij vond het ook eng. Een vader wilde het beste voor zijn dochter, of zo ging het meestal. Wat zou hij van R denken? Silvia’s moeder kende hem al, en had al een vleugje van zijn voorgeschiedenis gezien. Hij was al bang voor haar reactie als Silvia hen vertelden dat Silvia en R nu een stel waren. Maar een vader die zijn dochter zou beschermen? Wat zou hij zeggen van de ex-junkie die een studie deed waar je nooit een fatsoenlijke vaste baan van zou krijgen?

Veel tijd om over deze zorgen na te denken had R niet, want de rust werd verstoord door ritselende struiken waar de eekhoorntjes van wegrenden en een man die tevoorschijn kwam. R had de duidelijke geur van drank niet nodig om te weten in welke staat de man was.

“Wel, wel. Wat een mooi duifje. Wat doet een mooi meissie als jij op een plek als deze?” Silvia dook tegen R aan en haast automatisch draaide Einar zijn lichaam wat bij, waardoor hij zich tussen Silvia en de man positioneerde. Toen de man dichterbij kwam, stond R op. Nog steeds hield hij zijn lichaam tussen Silvia en de man.

“Blijf uit de buurt,” waarschuwde hij. De dreiging was duidelijk hoorbaar in zijn stem, al deed de man er niks op. De man stapte dichterbij, probeerde om R heen te komen en ontving daardoor een duw tegen de borstkas. Dat was het moment dat de man leek door te draaien, dat hij zich in volle vaart langs R op Silvia wilde storten. Iets dat beantwoord werd door een harde klap van R tegen zijn kaak, waardoor de man op de grond viel. “Waag het niet om haar aan te raken,” waarschuwde hij hem nogmaals. De dreiging duidelijk, de boodschap duidelijk. Mijn.

R wist wat hij deed. Hij was vaker in gevechten verzeild geraakt, had vaker zijn plek moeten verdedigen. Hij wist hoe hij zijn lichaamstaal in kon zetten, hoe hij enkel dreiging kon uitstralen. Het was een hele andere uitstraling dan die Silvia zonet gezien had. Nu was hij enkel klaar voor de aanval, vertelde de blik in zijn ogen dat hij de man zou vermoorden als hij nog één stap dichterbij zou komen. Vuisten gebald, ademhaling diep en zwaar. Het was genoeg voor de man om zich te realiseren dat R het meisje al had geclaimd, dat hij de alfa hier was die niet zomaar op zou geven.

De man droop af, onder een flinke scheldtirade. R hield zijn blik strak op hem gericht, hem uitdagend om zich nog een keer om te draaien en te zien wat er dan zou gebeuren. Hij had zich groot gemaakt, zich breed gemaakt. Hij had zich klaargemaakt voor een gevecht die uitbleef.

“Ben je in orde?” vroeg hij Silvia. Ondanks dat zijn aandacht naar Silvia verschoof, hield hij de omgeving wel in de gaten. Je wist immers nooit of de man nog zou terugkomen.