146 || Einar Harding

Ondanks dat R de situatie snel onder controle had en er niet van onder de indruk was, leek het Silvia wel degelijk geraakt te hebben. Ze had zich stevig aan R vastgeklemd en toen R haar vroeg of ze in orde was, bleef een antwoord uit. Dat was al antwoord genoeg voor R. Natuurlijk ging het niet met haar. De dronken man had het op haar gemund gehad en was duidelijk geweest over zijn intenties. Dat R innmiddels aardig immuun was voor aanvaringen als deze, betekende niet dat zij dat ook was. Ze zou het ook niet moeten zijn. Ze verdiende het niet om eraan gewend te raken.

Het was ook stom van hem geweest natuurlijk. Hij wist ook wat de reputatie van het park was – en welke types hier rondliepen. Hoewel hij hier had kunnen overleven, was het geen plek voor jongedames. En toch had hij haar meegenomen naar hier, met alle risico’s van dien.

Nu was hij er geweest en had hij het kunnen oplossen. Maar wat als de groep groter was geweest? Als hij het niet had kunnen oplossen? Hij kende types zoals deze wel, zoals hij Silvia vertelde. Hij wist hoe te handelen, maar ook hij was niet onoverwinnelijk. Met alcohol of drugs, ja dan was hij onoverwinnelijk geweest. Maar nu hij enkel op zichzelf was aangewezen? Nu hij iets had gehad om te verliezen? Het was makkelijk geweest toen het niet uitgemaakt had of hij verloor of niet.

“Zullen we onze picknick verder zetten? Of wil je naar huis?” vroeg ze hem. Ze wreef over zijn armen heen en hij voelde hoe haar lippen zacht tegen zijn schouder werden gedrukt. Het was bijna een verzoek om te ontspannen, iets wat hem mogelijk nog slechter lukte dan haar, terwijl zij degene was op wie de man het gemund had gehad. Misschien daarom ook juist. Ze was zijn verantwoordelijkheid.

“Laten we maar gaan,” zei hij. “De lucht betrekt toch wat, straks gaat het nog regenen.” Ja, er waren meer wolken verschenen, maar een onverwachte plensbui leek er nog niet aan te komen. Maar het was een betere reden dan ‘straks komt hij terug’. Hij zou hier niet meer ontspannen kunnen zitten met Silvia naast zich, niet nu hij zich plots gerealiseerd had hoe gevaarlijk het leven hier was voor iemand die er niet aan was gewend.

“Maar echt, je hebt goed gehandeld,” zei hij nogmaals tegen haar. “Jezelf veilig houden is het belangrijkste.” En dat ze die veiligheid achter hem gezocht had? Dat dat hem een warm gevoel vanbinnen gaf kon hij beter negeren.