147// Silvia Carter

“Laten we maar gaan,” zei hij. “De lucht betrekt toch wat, straks gaat het nog regenen.”

Ze had het gevoel dat dat niet alles was, maar knikte en glimlachte naar hem.
"Dan gaan we."

Ja, er waren meer wolken verschenen, maar een onverwachte plensbui leek er nog niet aan te komen.

Silvia zou niet met hem in discussie gaan. Als hij wilde gaan, zouden ze gaan. Hij kende dit park beter dan zij ooit zou doen. Als hij dacht dat ze beter weg zouden gaan, dan vertrouwde ze hem daarin.

“Maar echt, je hebt goed gehandeld,” zei hij nogmaals tegen haar. “Jezelf veilig houden is het belangrijkste.”

Ze vervlocht haar vingers met de zijne.
"Ik weet toch dat ik veilig ben bij jou." Was haar simpele antwoord. Samen liepen ze het park weer uit. Gelukkig zonder nog iemand tegen te komen.

Richting haar huis dan maar, misschien zouden ze in de tuin gaan zitten.
"Janie zal het vast niet erg vinden dat we eerder thuis zijn." Plaagde ze hem een beetje."die kan niet wachten om weer wat tijd te stelen van je."

Het was haar bedoeling hem een beetje te doen ontspannen na dit hele gebeuren. Hij leek nog zo in zijn eigen hoofd verloren.
Ze stopte hem en ging voor hem staan, legde zacht haar hand op zijn wang.
"Hey. Het is goed, oke? Er is niets gebeurd."Sprak ze hem zacht toe. "dankzij jou."