148 || Einar Harding

In stilte liepen ze terug naar de wijk waar Silvia woonde, waarschijnlijk allebei met hun gedachten ergens anders. Hoe kon R Silvia’s moeder nog onder ogen komen? Hij had gezien hoe veel mevrouw Carter om haar dochter gaf. Ze had hem in zijn huis verwelkomd. En als dank had R haar dochter, haar liefste bezit, in gevaar gebracht. Hoe kon hij haar nog aankijken?

Hoe kon hij naast Silvia staan en haar vertellen dat hij een relatie met haar dochter had?

Maar hij had Silvia beloofd dat ze haar familie mocht vertellen over hen. De wereld was nog niet klaar voor ze, of beter gezegd, R was er nog niet klaar voor dat de gehele wereld het wist. Maar Silvia’s familie was belangrijk voor haar, en hij wilde haar niet dwingen om geheimen te houden voor ze.

“Janie zal het vast niet erg vinden dat we eerder thuis zijn,” zei Silvia. “Die kan niet wachten om weer wat tijd te stelen van je.”

Hij glimlachte licht. “Je hebt geluk met zo’n zusje,” zei hij. “Ze is dol op je.” Want hoewel de jongedame R ook graag wegkaapte van Silvia, zag hij de manier hoe Janie naar haar oudere zus keek. De adoratie in haar ogen.

“Hey. Het is goed, oke? Er is niet gebeurd,” zei ze. “Dankzij jou.”

Hij dwong zijn mondhoeken om omhoog te gaan. “Wacht maar tot je vader van mij hoort,” zei die. Een grap, natuurlijk een grap. Maar dat was wel het punt waar ze nu waren toch? Silvia zou haar ouders van hun vertellen. Hij zou de vader ontmoeten. De militair zou zien hoe R in niks was wat hij voor zijn dochter wilde.

Hij gaf haar een kus op de wang. “Laten we maar naar binnen gaan,” zei hij. “Ik heb niet zo heel lang nog vandaag en we kunnen Janie natuurlijk niet laten wachten.” Nee, prinses Janie mocht niet langer wachten natuurlijk. Dat was waarom hij het zei, niet omdat hij er als een blok tegenop zag om haar moeder onder ogen te komen. Misschien voelde werk ineens als een goede uitvlucht.