149// Silvia Carter

R glimlachte licht.
“Je hebt geluk met zo’n zusje,” zei hij. “Ze is dol op je.”
Silvia glimlachte. "en ik op haar. "

“Wacht maar tot je vader van mij hoort,” zei R toen. Een grap, maar Silvia voelde hoe R zich zorgen maakte. Hij gaf haar een kus op de wang.

“Laten we maar naar binnen gaan,” zei hij. “Ik heb niet zo heel lang nog vandaag en we kunnen Janie natuurlijk niet laten wachten.” zei hij toen.

Silvia knikte en hand in hand liepen ze het huis weer in.
"R!" Janie nam een vliegende start en lanceerde zich in R's armen. Silvia giechelde.

"Ah daar zijn jullie." Mevrouw Carter kwam glimlachend op hen af. "R, eet je een hapje mee?"
Silvia keek zijdelings naar R, afwachtend hoe hij zou reageren. Of hij de tijd zou hebben, en of het hem niet te nerveus zou maken voor het gesprek.

Misschien was het best dat alvast achter de rug te hebben.
"We wilden eerst even met je praten." Zei Silvia zacht, nu Janie R weer afgeleid had.
Haar moeder knikte.
"Kom, we gaan even in de woonkamer zitten. Janie, ga jij eens kijken of de wasmachine draait."

De kleine meid spurtte weg en het drietal liep de woonkamer in en ging op de zetel zitten.
"Nou, vertel. Wat is er zo wereldschokkend dat je zo sirieus doet, Sil?"

Silvia nam R's hand, liet hem het tempo bepalen. Ze wist ook niet op wat voor manier hij het zou willen aanbrengen. Maar hier zaten ze dan.

R had gezegd dat ze het mocht vertellen, en dat gingen ze nu ook doen. Dat was goed, toch?

Toch?