151// Silvia Carter

Een kneepje in Silvia's hand verbrak het wachten.

Het is goed, vertel het maar.

"Vertel maar," zei hij zacht. "Voor Janie zo weer terug is."

En daar had hij zeker gelijk in.

"Mam," begon Silvia. "Je zult waarschijnlijk al wel een vermoeden hebben, maar R en ik... We... We zijn zo'n beetje aan het daten."

Haar moeder kreeg een grote glimlach.
"Ik had al zo'n vermoeden ja. Hoe lang al?"

"Sinds het feest nog maar, het is heel pril en jij bent de eerste die het weet. Ik wil het pap zelf vertellen."

Want dit was groot nieuws. Het eerste liefje van de oudste dochter. Haar vader zou R willen ontmoeten.

"Natuurlijk lieverd. Wie weet is je vader thuis met kerst en kunnen jullie het hem persoonlijk vertellen." Glimlachte ze bemoedigend. Silvia's hart bonsde.
"Heeft pap gezegd dat hij thuis zou proberen zijn voor kerst?"

Ze was zo blij dat haar vader misschien binnenkort nog eens thuis zou zijn, dat ze niet eens merkte hoe gestresseerd R erbij zat.

Janie brak het moment.

"Er zit allemaal water in de wasmachine!"Kondigde ze aan, waarna ze op R zijn schoot plofte.

"Janie." Glimlachte haar moeder. "wanneer ga je nou R zijn persoonlijke ruimte eens respecteren?"
"R vind het niet erg , want R is van mij." Sprak de kleuter vrolijk en gooide haar armen om R zijn nek.

Toen zag ze de verstrengelde handen van haar zus en R.
"Waarom houden jullie handjes vast?" Vroeg ze wantrouwig. Silvia grinnikte.

"Jou ontgaat ook niets he, kleine detective ?"Vroeg de grote zus lachend.
Janie leek verward.
"Liefje, Silvia en R waren net iets aan het vertellen." Glimlachte mevrouw Carter.