153 // Silvia Carter

Janies reactie op het nieuws was allesbehalve verwacht.
“Nee, nee nee!” riep het meisje waarop ze stampvoetend de kamer uit rende en al stampend de trap op rende. De slaapkamerdeur werd met een harde knal gesloten, daarmee het drietal in stilte achterlatend.

Silvia was geschokt, ze had haar zusje nog nooit zo gezien. Niet op deze manier.
“Ik, ehm, ik ga wel even kijken,” mompelde R, en Silvia smolt een beetje.

Dat hij uit zichzelf voorstelde om bij haar zusje te gaan kijken, om te checken of die oké was. Janie was zo dol op hem, misschien kon hij haar opvrolijken.

Het tweetal bleef lang weg, en Silvia sloop ook zacht naar boven, waar ze R hoorde praten tegen Janie. Toen ze door de kier van de deur gluurde, zag ze Janie rechtop zitten op bed.

"Maar als jij Silvia's liefje bent, dan ga je haar alleen nog maar kusjes geven." Pruilde Janie. R lachtte zacht.
"En dan ben je alleen nog maar van Silvia en niet van mij." Ging de kleuter verder. "Dat wil ik niet want je moet nog naar mijn klas komen en naar mijn meester Do en je moet Jeanine en Toby nog ontmoeten. En tibby de kat."

"Hey, wat heb ik je nou net verteld? Je kan van meerdere mensen houden. Silvia houd nog evenveel van jou, en ik ook. We zijn alleen een beetje verliefd op elkaar." Sprak R.

Janie kroop op R zijn schoot en trok haar knieën op terwijl ze tegen hem aan leunde.
"Maar als jullie verliefd zijn gaan jullie trouwen en een eigen huis hebben en kindjes krijgen. " Zei Jamie , terwijl ze met R zijn handen speelde. "En dan woont Sil niet meer hier en kan ze me niet helpen met huiswerk straks want Meester Do wilt ons leren schrijven, wist je dat? Maar ik denk dat het moeilijk is."

Ze knikte op zichzelf.
"Maar dan kan ik wel boeken lezen en dan kan ik een brief naar papa schrijven." Janie keek op naar R vanop haar positie op zijn schoot. Silvia had niet eens geweten dat dat allemaal in het hoofd van haar zusje om ging. Blijkbaar had ze een hele drukke en verregaande gedachtengang.

"Ik wil niet dat Sil gaat verhuizen, ik wil dat ze hier is, en dat jij ook vaak naar hier komt." Zei Janie om haar punt te onderlijnen.