154 || Einar Harding

Langzaam was het meisje onder de dekens uit gekomen en had haar eigen inbreng gegeven terwijl ze bij hem op schoot gekropen was.

“Ik wil niet dat Sil gaat verhuizen, ik wil dat ze hier is, en dat jij ook vaak naar hier komt,” concludeerde het meisje, daarmee een einde makend aan haar betoog.

R glimlachte naar het meisje. Ze was nog jong en het was niet vreemd dat ze niet wilde dat Silvia weg zou gaan. Maar die belofte kon R haar niet geven. Silvia zou uiteindelijk het huis verlaten, Janie zelf zou uiteindelijk het huis verlaten. Dat was immers hoe het werkte, zelfs als ze nog vaak op de koffie zouden komen.

“Kom, dan gaan we terug naar beneden,” zei hij tegen Janie. Een beetje mopperend kroop Janie van schoot af. Zodra ze beiden waren opgestaan, pakte ze zijn hand vast. Het was bijna alsof ze zei dat zij dat ook mocht, dat het niet alleen Silvia’s recht was.

Buiten de deur stond Silvia. “Ze is oké,” fluisterde hij tegen haar, terwijl hij Janie langs haar heen leidde naar beneden. Daar zat mevrouw Carter nog steeds op de bank te wachten. Eenmaal beneden kroop Janie bij haar moeder op schoot.

“Ik moet ervandoor. Zie je op school?” vroeg hij aan Silvia.

“Blijf je niet eten?” vroeg mevrouw Carter. “Ik moet de vriend van mijn dochter toch leren kennen?” Ze wiebelde even overdreven met haar wenkbrauwen, als om aan te geven dat ze hem al wel kende. R was al een paar keer langs geweest immers.

“Een andere keer , ma’am,” antwoordde R. “Ik moet zo werken vrees ik.” Het zou de dag erna op school een gekkenhuis zijn wist R. De kaartverkoop zou open gaan en er werd van de acteurs verwacht dat zij zich zouden inzetten om alle kaarten te verkopen. Wat voor promotieacties bedacht waren, wist R niet. Hij had niet in de organisatie gezeten (gelukkig) en niemand had hem wat verteld. Hij vreesde alleen dat ze hem niet zo makkelijk weg zouden laten glippen, en Silvia al helemaal niet. Zij was immers de ster van de show.