155 // Silvia Carter

“Kom, dan gaan we terug naar beneden,” zei hij tegen Janie. Een beetje mopperend kroop Janie van zijn schoot af. Zodra ze beiden waren opgestaan, pakte ze zijn hand vast. Toen kwamen ze buiten.

“Ze is oké,” fluisterde R tegen haar terwijl hij Janie langs haar heen leidde naar beneden. Naar hun moeder.
“Ik moet ervandoor. Zie je op school?” vroeg hij aan Silvia. Die knikte.

“Blijf je niet eten?” vroeg mevrouw Carter. “Ik moet de vriend van mijn dochter toch leren kennen?”
Ze wiebelde even overdreven met haar wenkbrauwen, en Silvia rolde met haar ogen.

“Een andere keer , ma’am,” antwoordde R. “Ik moet zo werken vrees ik.”
"Zo verantwoordelijk." Plaagde mevrouw Carter. Silvia trok R mee naar de deur.
"Help, ze gaat ons blijven plagen, is het niet?"Zei ze met een zucht, al speelde er een glimlach om haar lippen.

Samen liepen ze naar R zijn auto, die hij af slot deed. Toen pakte Silvia R zijn handen vast.

"Bedankt voor wat je daar hebt gedaan voor Janie. Ze heeft blijkbaar een heleboel emoties in zich om gaan, en ik denk dat je haar door enkele van die emoties heen hebt weten leiden. Daar kan ik je als haar grote zus niet genoeg voor bedanken."

Ze drukte een kus op zijn lippen.

"Het is fijn dat ze het nu weten, bedankt dat je dit wilde doen."
Hoe moeilijk het voor hem was geweest, zou zij wellicht nooit begrijpen.
"We zien elkaar morgen op school. Tijdens de lunchpauze moeten we blijkbaar tickets proberen verkopen in onze kostuums."

Dat was het idee geweest van van Espen, het droompaar bij elkaar moest toch goed zijn voor enkele tickets? Wat hij niet wist was dat misschien niet alle studenten even enthousiast zouden zijn als hij.