156 || Einar Harding

R had die nacht weinig geslapen. Hij wist hoe belangrijk het voor Silvia was geweest om aan haar familie te vertellen dat ze niet enkel meer vrienden waren. Dat ze nu zeiden dat ze een relatie hadden, hoe zoekende ze samen nog waren in wat dat voor hen inhield. Maar zijn dromen waren geplaagd door andere beelden, beelden die Silvia nooit zou begrijpen. Het was niet langer Silvia’s moeder geweest tegen wie ze aan het praten waren geweest. Het gezicht van de man die zich ooit zijn vader genoemd had had hen aangekeken. Hij had hen niet uitgelachen om deze domme keuze, want dat was iets wat zijn vader nooit gedaan had. Het was die ene kleine rimpel geweest die verschenen was op zijn voorhoofd, het teken van ongenoegen. Het was niet Janie geweest die geprotesteerd had, het was de manier geweest waarop de stem van zijn vader door zijn hoofd geklonken had toen hij Silvia vertelde dat dit niet door zou gaan. Dat ze weg moest nu ze nog een keuze had. Voor R’s duisternis haar licht zou verslinden.

En ondanks dat het een schooldag was, dat er verwacht werd dat R op zijn best zou zijn om de kaartjes te verkopen, had de alcohol rijkelijk gevloeid die nacht. Het had niks uitgemaakt voor de nachtrust of voor het lawaai in zijn hoofd.

Hij was dus zeker niet op zijn best toen hij de school betrad, capuchon ver over zijn hoofd getrokken. Elk excuus om daar niet te gaan staan in kostuum zou hij aangrijpen. Het was enkel een droom geweest, en dat wist R. Het was altijd enkel een droom, elke fucking nacht. Maar soms vroeg hij zich af of de stem van zijn vader gelijk had, of hij niet de duisternis aantrok.

Misschien verkochten de tickets wel beter als enkel Silvia daar stond te stralen in haar prachtige jurk. Zij sprak mensen aan, hij was degene om wie je beter met een boog kon lopen. Maar dat feit leek Van Espen vergeten te zijn.

Aan het uiteinde van de gang stond Silvia, omringd door haar vriendinnen. Zien hoe ze daar stond te praten, hoe ze met elkaar lachten, liet bijna een bittere nasmaak achter. Hij was de reden dat ze daar nu niet kon staan en kon vertellen over hun date. Hij was de reden dat ze het stil moest houden.

Maar hij mocht haar zo zien, zo omringd door de anderen. Ze verdiende al die goede mensen om haar heen, en zelfs van de andere kant van de gang wist haar licht hem te bereiken en de knoop in zijn maag wat te verzachten.

Misschien staarde hij net te lang.