157 // Silvia Carter

Silvia stond gezellig wat met vriendinnen te kletsen, ze was wat vroeg op school geweest. Het hele weekend had ze op een roze wolk gezeten. En beantwoordde haar gevoelens, ze waren een stelletje... Hij hield van haar.

Het deed haar nog meer stralen dan gewoonlijk, en haar clubje had dan ook door dat er iets was en was lustig aan het raden en roddelen.
"Is je vader thuis gekomen?"
"Nee, het moet hier anders zijn."
"Een nieuwe vriend, dan."
"Oeh ja, verkering, das een goeie."

"Nou Sil, je schaduw is ook gearriveerd."Kwam Damian tussen hun gesprek. Alle meisjes giechelden en volgden zijn blik naar R.
Silvia, echter, kon een brede glimlach niet tegenhouden en stapte naar hem toe.

"Hey." Wat was de verleiding groot zijn hand vast te nemen, om iedereen te laten zien dat wat zij hadden niet kapot te krijgen was. Dat hij degene was die haar zo deed stralen.

R zag er miserabel uit, alsof hij in dagen geen goede nachtrust had gehad.
"Lieve hemel, gaat het met je?" Vroeg ze bezorgd, haar hand raakte zacht zijn arm aan.

"Laten we een rustig plekje zoeken, je ziet er uit alsof je wel wat rust kunt gebruiken." Zei ze zacht. Met een klein duwtje van haar schouder duwde ze hem richting de kleedkamers.