158 || Einar Harding

Misschien bleef zin blik net te lang hangen op het groepje meiden met Silvia als hun stralende middelpunt. Misschien bleef hij net te lang stilstaan in de gang en had hij zich eerder moeten afwenden, eerder zijn pad moeten vervolgen. Maar dat deed hij niet, en het groepje leek zich ineens bewust van zijn aanwezigheid. Aan de manier waarop Damian naar hem keek te oordelen, was het niet onopgemerkt gegaan dat hij naar Silvia had staan kijken.

R wendde zich af van het groepje, net te laat, om zijn weg te vervolgen. Hij wist al wel wat de dames tegen elkaar zouden fluisteren, wat gevoed door Damian zou worden. Een jongen als R had niks te zoeken bij dames als zij – behalve dat hij dat wel had. Hij had alles te zoeken bij de jongedame die hun stralend middelpunt was.

“Hey,” hoorde hij naast zich.

Hij draaide zich opzij naar Silvia. “Hey,” antwoordde hij met de beste impressie van een glimlach die zijn bonzende hoofd op dat moment kon maken.

Blijkbaar was zijn glimlach nog niet erg overtuigend. “Lieve hemel, gaat het met je?” Ze raakte zacht zijn arm aan, en R voelde gewoon hoe Damians blik op het tweetal gericht was.

“Laten we een rustig plekje zoeken, je ziet er uit alsof je wel wat rust kunt gebruiken.” Silvia voerde hem mee naar de kleedkamer. Wat zou Damian daarvan zeggen? Nu hij zag hoe Silvia degene was die R naar een afgesloten, afgelegen ruimte bracht?

“Het gaat wel,” zei hij. “Gewoon niet zo goed geslapen vannacht.” Hij had in de ochtend in de spiegel al de grote wallen onder zijn ogen gezien. En was het maar zo eenvoudig als niet zo goed geslapen. In basis was dat het ook, hij had amper geslapen. De reden waarom, ja daar konden de meningen over verschillen. Dat was iets wat niet relevant was voor het huidige moment. Silvia kende deze nachten van hem niet, wist niet hoe dit niet de eerste keer was dat hij zo de schooldag door moest komen (en het was alleen alcohol geweest deze keer, dat was vroeger niet zo geweest). Maar dat hij haar al zei niet goed geslapen te hebben, dat was al een hele stap richting haar. Het liefste zou hij gewoon gezegd hebben dat alles prima ging, zelfs als het duidelijk was dat dat niet zo was.

“Ik ben gewoon toe aan een grote kop koffie, of twee,” zei hij. “Weet jij hoeveel tijd er nog is voor de po- voor de kaartverkoop?” Voor de poppenkast, had hij willen zeggen. Voor hem voelde het wel zo, verplicht vrolijk in kostuum doen. Daar op het podium, ja daar had hij voor gekozen, zelfs al stond hij nooit graag in de spotlights. Om daar samen met Silvia te gaan staan, dat was iets waar hij zelf ja op had gezegd. Om nu ook in kostuum rond te lopen en mensen proberen te overtuigen kaartjes te kopen? Echt, hij vroeg zich af waarom dat nodig was.