159 // Silvia Carter

“Het gaat wel,” zei hij. “Gewoon niet zo goed geslapen vannacht.”
Bezorgd wreef ze over zijn arm. Ze wist dat er veel gebeurd was in R's verleden waar ze nog niets van wist, en dat hij daar weleens nachtmerries of slapeloosheid van zou kunnen hebben.

“Ik ben gewoon toe aan een grote kop koffie, of twee,” zei hij toen, wat haar deed glimlachen. “Weet jij hoeveel tijd er nog is voor de po- voor de kaartverkoop?”
"Tijd genoeg voor koffie." Stelde ze hem gerust. "als je wilt kunnen we rustig een kop koffie drinken in het auditorium?"

Ze had heus wel gezien hoe zijn hoofd nooit leek te stoppen met draaien, met inspecteren en het invullen van de meningen van de mensen om hem heen. Wat R nu kon gebruiken was rust, en misschien kon zij hem die geven.

"Ga maar vast. Ik haal ons even koffie en thee." Ze ging op haar tippen staan om een kus op zijn lippen te drukken. "We doen dit samen, oké?"
Ze liet hem in de kleedkamer zitten en liep naar de cafetaria voor de koffie en thee. Voor R nam ze twee grote koffies en voor zichzelf een camillethee. Met een dienblad in haar handen liep ze vervolgens terug naar R.