Hoofdstuk 4.2

Danielle was net op tijd klaar om de journalist in de inkomhal te begroeten. Hij had korte, donkere haren en een vriendelijke glimlach. Danielle dacht hem vaagjes te herkennen, maar zijn naam ontsnapte haar. De journalist boog diep toen hij Danielle van de trap zag komen.
‘Prinses. Ik ben u erg dankbaar dat ik op zo’n korte termijn kon komen.’
Danielle dwong haar mondhoeken omhoog. ‘Noem me maar Danielle,’ ze ze, waarna ze de uitgestoken hand van de journalist aannam. ‘En u bent…?’
‘Mijn naam is Arthur Le Grelle. Ik heb vorig jaar een stuk geschreven over uw deelname aan de paardenwedstrijd?’
‘Juist ja, nu weet ik het weer,’ loog Danielle. ‘Zullen we het interview afnemen in mijn persoonlijke kwartieren?’
De journalist hapte kort naar adem. ‘Daar ben ik nog nooit geweest. Wat een eer!’
Danielle liep de journalist voor naar de Groene kamer, tussen de twee slaapkamers van de zussen in. Ze keek kort naar Eleonores gesloten deur en nam plaats in een eenzit.
Arthur stond ondertussen met grote ogen in de deuropening en liep langzaam binnen. Hij bleef een tijdje voor het portret van de tweeling staan, tot Danielle hem uitnodigde om plaats te nemen op de bank. Gauw ging hij zitten en nam enkele papieren en schrijfgerij uit zijn tas. Vragend keek hij naar Danielle. ‘Mag ik?’
‘O, natuurlijk.’
Danielle keek toe hoe hij de datum in de rechterbovenhoek schreef en achteruit leunde. ‘Deze maandelijkse editie van Blauw Bloed wil zich natuurlijk focussen op de kroonprinses en haar tragische overlijden, maar het magazine mag ook niet te naargeestig worden. Daarom willen we ook een stukje plaatsen over de jaarlijkse jacht. U was ook aanwezig, zoals ieder jaar?’
Danielle zuchtte opgelucht. De jacht was een veilig onderwerp, waar ze over kon praten zonder een zagend gevoel in haar borstkast te krijgen. Ze ging graag in op de vragen die Arthur stelde en vertelde hem over als aanwezigen. Daarna ging ze verder over het banket en de gesprekken aan tafel. Danielle repte geen woord over het verdere verloop van de avond.
De journalist pende alles neer wat Danielle vertelde en knikte aanmoedigend. Maar Danielle besefte al snel dat ze niet de hele dag over de jacht kon praten. Het onderwerp raakte op en Danielles stem verstomde. Ze slikte.
‘Prima,’ zei de journalist, die niets door leek te hebben van Danielles onrust. ‘Hiermee heb ik genoeg voor een heel artikel!’ Hij glimlachte naar haar. ‘En wat wordt er vooral gedragen in het koningshuis deze maand? Een specifieke ontwerper?’
Danielle knikte gretig. In feite kende ze niets van mode. Ze moest simpelweg een keuze maken tussen de jurken die Gwen haar aanbood. Maar het was een veilig onderwerp en Daniele beschreef uitvoerig de jurken die ze de laatste weken had gedragen.
Na de jacht, de mode, de aankomende staatsbezoeken en de herverdeling van het kasteelpersoneel kon Danielle er niet meer aan ontsnappen. De journalist veranderde van houding, zuchtte en keek Danielle aan. ‘We kunnen de olifant in de ruimte niet blijven ontwijken, toch?’ Hij schreef kort iets op en zei toen: ‘Als eerste wil ik, samen met de hele redactie van Blauw Bloed, onze spijt betuigen voor het overlijden van kroonprinses Eleonore. Ze lag ons erg nauw aan het hart. We kunnen niet eens beginnen te bedenken wat het verlies voor u en uw familie heeft betekend.’
Danielle knikte stijfjes. ‘Bedankt.’
‘Kan u me misschien wat meer vertellen over de begrafenis?’
‘Natuurlijk.’ Danielle vertelde de journalist tot in detail hoe de dienst verlopen was, de aanwezigen, de versieringen en wie er allemaal gesproken had. Opnieuw vermeed ze ten alle koste haar eigen gevoelens. De journalist leek dat ook te merken. Hij pende opnieuw alles neer en bij de eerste kans die hij had, keek hij op en vroeg: ‘En wat deed dat met u?’
Danielle slikte. Hoe voel ik me? Rotslecht, doodsbang, alsof het beter ik was geweest in plaats van Eleonore.
Ze schraapte haar keel en zei: ‘We zijn natuurlijk allemaal diep ontroerd door de dood van Eleonore. Ze was een geweldige zus en nog een betere kroonprinses. We zullen allemaal nog heel wat tijd nodig hebben, om dit grote verlies te verwerken.’
‘Natuurlijk,’ knikte de journalist, terwijl hij zijn ogen onderzoekend over Danielles gezicht liet glijden. ‘Het overlijden heeft voor u natuurlijk de grootste gevolgen van iedereen. Van prinses naar kroonprinses. Hoe voelt u zich daarbij?’
Danielles adem stokte in haar keel. Natuurlijk had ze er al over nagedacht, maar Arthur legde het wel heel scherp voor. Zij was nu kroonprinses. Zij zou koningin worden. En net zoals Eleonore zou ze een verloofde moeten kiezen. ‘In alle eerlijkheid… weet ik niet zo goed hoe ik me erbij voel.’
De journalist keek haar aan. ‘U mag me gerust de waarheid vertellen,’ zei hij. ‘Ik zal het niet opschrijven als u dat niet wilt. Maar is dit niet een beetje een droom die werkelijkheid wordt?’
‘Wat?’
‘Ik bedoel niet het overlijden van prinses Eleonore, natuurlijk, maar de titel. Alle aandacht, alle faam gaat naar de kroonprinses. Ze is het onderwerp aan iedere tafel, groot of klein. Heeft u dat nooit gewild? Of op zijn minst een deel ervan?’
Danielles stem trilde. ‘Ik die kroonprinses werd zou altijd betekenen dat Eleonore eerst moest verdwijnen. Zoiets zou ik nooit willen.’
‘Natuurlijk niet!’ De journalist hief zijn handen op. ‘Ik bedoel alleen maar… soms heiligt het doel de middelen?’
Danielle klemde haar kaken opeen en siste: ‘Ik zou er alles aan doen om Eleonore terug te krijgen. Alles! Er is niets gewenst of gewild aan de dood van mijn zus. Dat u dat ook nog maar durft te insinueren is een belediging voor mij, mijn zus en het hele koningshuis.’
‘Ik zie dat ik me verkeerd heb uitgedrukt,’ begon de journalist sussend, maar Danielle liet hem niet uitspreken.
‘Eleonores dood was, is en blijft mijn grootste nachtmerrie, welke gevolgen het ook met zich meebrengt. Ze was mijn hele wereld en nu is ze weg.’ Danielles ogen begonnen te branden maar ze verbeet de tranen en stond recht. Daarna liep ze rechtstreeks naar de deur en deed die open. ‘Ik zou nu graag hebben dat u vertrekt, meneer. Ik heb genoeg gezegd en u al zeker.’
De journalist stak zijn papieren weg en slaakte een diepe zucht. ‘Wat jammer. Ik hoop maar dat ik u niet te zeer van streek heb gemaakt.’
Danielle keek langs de journalist heen en wenkte een bediende. ‘Kan jij meneer Le Grelle naar buiten begeleiden?’
De bediende boog. ‘Zeker, prinses.’
Arthur schudde nog een laatste keer zijn hoofd. ‘Het magazine zal volgende week verschijnen. Goedendag verder.’
Danielle gaf verder geen antwoord en sloot de deur achter zich. Ze liet zich naar beneden zakken en haar lip begon zachtjes te trillen. Met haar armen rond zich heen geslagen, liet ze haar tranen de vrije loop.