Hoofdstuk 4.3

Zoals de journalist voorspeld had, werd de volgende week een nieuwe editie van Blauw Bloed gepubliceerd. Gwen nam een exemplaar mee naar Danielles kamer en terughoudend nam Danielle het aan. Op de cover van het magazine stond een portret van Danielle met daaronder de schreeuwende titel: Van prinses naar koningin: droom of nachtmerrie?
Danielle zuchtte en sloeg het magazine open. Daar vond ze het beloofde artikel van de jacht, dat wel drie pagina’s besloeg. Maar het pronkstuk van het magazine vond ze in het midden. Het was een opiniestuk van niemand minder dan Arthur Le Grelle. Eerst beschreef hij de rijkdom van de Groene kamer en hoe vereerd hij zich had gevoeld. Toen hij echter over Danielle begon, sloeg het hele artikel om.
Als je kroonprinses Danielle iets over de jacht vraagt, heeft ze geen woorden genoeg. Vraag je haar naar haar zus, lijken diezelfde woorden opeens zoek. Is onze nieuwe kroonprinses dan alleen gepassioneerd over de rijkdom in haar leven? Heeft ze geen tijd om stil te staan bij de weinige ongelukken die haar pad kruisen?
Met open mond las Danielle de openingsalinea opnieuw en opnieuw. Waar haalde de journalist het lef vandaan om Eleonores dood een ‘ongeluk’ te noemen? Het was duidelijk dat Danielles harde woorden hem niet hadden afgeschrikt. Met een bang hart draaide Danielle de pagina om.
Volgens onze bronnen was Danielle extreem afstandelijk op de begrafenis van haar teerbeminde zus. Waar onze koning en koningin de moeite name om met iedereen te spreken, bleef Danielle steevast op de achtergrond. Meerdere partijen melden dat ze er koud en gereserveerd uitzag, ondanks verschillende poging om met haar te spreken.
Danielles wangen werden knalrood. Hoe kon hij de begrafenis tegen haar gebruiken?
Deze auteur heeft in het verleden meerdere malen het geluk gehad om onze geliefde kroonprinses Eleonore te mogen ontmoeten. Ze was steeds het toonbeeld van elegantie en gratie, daar was iedereen het mee eens. Haar jongere zus vertoonde op bijna alle vlakken het tegenovergestelde. Met een zwaar hart moet ik vermelden dat ik na het interview uit het kasteel werd gejaagd, als een laaggeplaatste dief. Zoiets had ik bij prinses Eleonore nog nooit meegemaakt.
Danielle slikte. Ze wilde niet verder lezen, maar had ze wel een keus?
Ik kan enkel concluderen dat kroonprinses Eleonore erg grote schoenen achterliet en dat prinses Danielles voeten simpelweg niet groot genoeg zijn om ze te vullen. Als volk kunnen we alleen maar hopen dat Danielle in de afgelopen jaren iets heeft geleerd van de hardwerkende Eleonore. Zo niet, vrees ik voor haar, mezelf en de rest van ons land.
Sprakeloos las Danielle het artikel opnieuw en opnieuw. Danielle kon zich niet herinneren dat Blauw Bloed ooit zo’n streng artikel over het koningshuis gepubliceerd had. Over het algemeen waren ze erg positief over de familie en wat ze voor Meerendal deden. Maar dit… Dit zou hen kunnen ruïneren.
Danielle schudde haar hoofd. Nee, dacht ze, slechts een klein deel van het volk leest Blauw Bloed. Het zal wel overwaaien, zoals dat altijd gebeurt bij roddelbladen. Ze gooide het magazine naar de hoek van de kamer en probeerde er voor de rest van de dag niet meer aan te denken.
Danielle had echter niet meer ongelijk kunnen hebben. De nationale krant pikte het artikel van Blauw Bloed op en de volgende dag stond haar gezicht over de eerste pagina gesmeerd. Wordt dit onze nieuwe kroonprinses? Stond er in grote letters op de voorpagina.
Danielle bekeek de krant en vloekte. Eleonore had het al ontelbare keren een interview afgenomen en haar artikels hadden nog nooit tot een fiasco zoals dit geleid.
In gedachten verzonken bladerde Danielle nog eens door de krant. Zo hoorde ze niet hoe een bediende Victor aankondigde en de jongeman de Groene kamer binnen stapte. ‘Dag schoonheid,’ fluisterde hij in haar oor.
Danielle sprong op. ‘Victor! Wat doe jij hier?’ Danielle schudde haar hoofd. ‘Ik bedoel: wat leuk!’
Victor gaf haar een kus op de wang. ‘Ik zag wat die rotzakken van Blauw Bloed hadden geschreven en wilde weten hoe het met je ging.’ Victor ging naast haar zitten.
‘Dat is lief, maar het is niet hun schuld. Als ik rustig was gebleven, als ik neutraal had gereageerd op de vragen van de journalist…’
‘Dan had hij je waarschijnlijk nog steeds in een hoekje gedreven.’ Victor nam Danielles hand vast. ‘Die mensen zijn erop getraind om de meest gevoelige plekken te raken en zo een reactie uit te lokken. Het is niet jouw schuld. Ze hadden je hier maar beter op moeten voorbereiden.’
Danielle keek Victor aan. Eindelijk leek er eens iemand aan haar kant te staan. ‘Ik heb je gemist,’ zei ze.
‘Ik jou ook. Ik heb geprobeerd om al eerder te komen, weet je. Maar ze lieten me niet bij je.’
‘Dat weet ik.’ Danielle aarzelde. ‘Ik heb gevraagd om eventjes al mijn bezoek buiten te houden. Ik kon even niemand onder ogen komen.’
Victor kneep in Danielles hand. ‘Hoe gaat het ondertussen met je? Heb je het allemaal een plek kunnen geven?’
Danielle schudde haar hoofd. ‘Ik weet niet of ik dat ooit ga kunnen.’
‘Wat bedoel je? Misschien als er wat tijd over gaat…’
‘Nee, ik denk…’ Danielle zuchtte en probeerde haar woorden op een rijtje te plaatsen. ‘Ik denk dat ik altijd zal blijven rouwen om Eleonore, hoeveel tijd er ook voorbij gaat. Ik moét rouwen. Niet enkel om haar maar ook om de momenten die ze niet meer zal beleven.’ Danielle bleef even stil. ‘Ik moet rouwen om onze verjaardagen die ze zal missen, de feestdagen, de kerstmissen, de jacht. Ze zal me nooit zien trouwen, ze zal nooit tante worden. Ik evenmin.’ Danielle sloeg haar ogen neer. ‘Ik moet afscheid nemen van zoveel momenten die nog moesten komen en dat doet pijn. Ik mis wat ik nooit heb gehad.’
Dit was de eerste keer dat ze zo eerlijk tegen Victor was en Danielle wist niet goed hoe hij zou reageren. Normaal spraken ze enkel over de normale dingen, de makkelijke dingen. Ze durfde niet goed op te kijken, bang om enkel vragen in Victors ogen te zien. Maar ineens voelde ze twee sterke armen rond haar middel. Victor trok haar bij hem op schoot, waardoor haar hoofd in het kuiltje bij zijn nek terecht kwam. Het was er warm en Danielle kon Victors hartslag onder haar wang voelen daveren. Ze sloot haar ogen.
‘Ik weet dat je het moeilijk hebt, Danielle,’ bromde Victors stem in haar oor. ‘Maar weet alsjeblieft dat je bij mij terecht kan. Je hoeft hier niet alleen door te gaan.’
Danielle bleef even stil. ‘Dank je,’ zei ze toen stilletjes. ‘Dat betekent alles voor me.’
Victor plantte een kusje op haar voorhoofd en hield haar stevig vast. Zo bleven ze nog even zitten en Danielles vlingers vlogen op vanonder het stof, dat haar verdriet daar had achtergelaten, klaar om te blijven.