160 || Einar Harding

Ik ben gewoon toe aan koffie. God ja, wat was hij toe aan die koffie. En als het hem nog even uitstel kon geven van de kaartverkoop? Dan was dat extra mooi meegenomen. Het allerliefste had hij zich opgesloten in het atelier tot de verkoop voorbij was, maar ergens was er een stemmetje dat hem vertelde dat men daarop hoopte. Dat Damian daar op hoopte. Ze zaten enkel te wachten tot hij zou vallen.

“Tijd genoeg voor koffie,” antwoordde Silvia. “Als je wilt kunnen we rustig een kop koffie drinken in het auditorium?”

R knikte terwijl Silvia het drinken ging halen. We doen dit samen was wat ze gezegd had. Hij was er nog niet over uit of ze het had over de kaartverkoop, of over meer.

Silvia kwam terug met twee grote bekers koffie en een thee. “Je bent een lifesaver,” antwoordde hij terwijl hij de ene beker van haar aannam. Hij was nog wat te heet om meteen te drinken, maar enkel het hebben van de beker maakte al dat hij zich beter voelde. Een cafeïne-high, dat was precies wat hij nodig had om de dag door te komen.

Silvia ging naast hem zitten terwijl ze in stilte de eerste slokken van hun drinken dronken. R kon het waarderen, even de stilte, even hen tweeën zonder dat ze echt iets moesten.

Uiteindelijk was hij het die de stilte brak. “Kan je je voorstellen dat over niet al te lange tijd we hier echt in kostuum staan en de zaal vol mensen zit?” Het voelde zo onwerkelijk, dat er hier mensen zouden zitten voor de voorstelling, die zelfs betaald hadden om hen op het podium te zien staan. Dat er mogelijk zelfs professionals zouden zitten, op zoek naar het echte talent om te kunnen scouten. Om Silvia te zien stralen.