161// Silvia Carter

“Je bent een lifesaver,” zei R toen hij de koffie vast had. Hij leek zich er echt aan op te trekken en Silvia was blij dat ze dit voor hem had kunnen doen. Ze ging naast hem zitten terwijl ze in stilte de eerste slokken van hun drinken dronken.

“Kan je je voorstellen dat over niet al te lange tijd we hier echt in kostuum staan en de zaal vol mensen zit?” sprak hij opeens. Ze keek op naar hem.
"Bespeur ik daar lichte stage fright, Harding?"zei ze plagend, zachtjes haar schouder tegen de zijne duwend.

Toen nam Silvia zijn vrije hand vast.
"Het moet een gek gevoel voor je zijn, de eerste keer zo voor publiek, maar je bent beter dan je denkt, R. Mensen zullen je geweldig vinden."
Ze keek de zaal in.
"Hoe leuk zou het geweest zijn als papa op tijd geweest zou zijn voor de première ?" Zei ze toen zacht, en een beetje droef.

Haar vader had erg belangrijk werk, en dat wist ze. Toch had ze het fijn gevonden als hij er was geweest.
"Maar mama en Janie zullen er zijn, en je weet dat Janie je het einde vind." Silvia keek hem weer aan met een glimlach. Het zou haar niets verbazen als Janie een geluksbrenger in elkaar zou knutselen voor R voor zijn première.

"Komt Dorian kijken? Je hebt toch wel een ticket voor hem geregeld?"vroeg ze hem met een glimlach.
Het was fijn, hier even rust te nemen met z'n twee, Silvia had het gevoel dat R het ook nodig had.
"Als jij wilt praten over wat je vannacht wakker heeft gehouden, ben ik er ook voor je." Zei ze zacht, gewoon voor de duidelijkheid. "We zijn een team, weet je nog?"