162 || Einar Harding

Het was zo onwerkelijk, om daar te zitten in het theater. Om de lege stoelen te zien en te weten dat over niet al te lange tijd al die stoelen gevuld zouden zijn met mensen die betaald hadden om daar te mogen zitten. Vol mensen vol verwachtingen, vol spanning en sensatie. Die hoopten op een avond vol vertier, om even te ontsnappen uit de zorgen van hun eigen leven.

“Bespeur ik daar lichte stage fright, Harding?” zei Silvia plagend. Ze duwde met haar schouder tegen dezelfde. De koffie in R’s hand wiebelde gevaarlijk.

“Wie ik? Nooit,” zei hij.

Silvia pakte zijn hand vast. “Het moet een gek gevoel voor je zijn, de eerste keer zo voor publiek, maar je bent beter dan je denkt, R. Mensen zullen je geweldig vinden.”

R haalde zijn schouders op. “Ze zullen me amper zien,” zei hij. “Iedereens blik zal naar jou toe gaan.” Het was een grap, misschien. Maar het was ook waar. Silvia zou het stralend middelpunt zijn van het toneelstuk, zoals het hoorde. Niemand zou in staat zijn om hun blik van Silvia af te houden, vooral niet als ze daar in de jurken het podium zou mogen bedwingen.

“hoe leuk zou het geweest zijn als papa op tijd geweest zou zijn voor de première?” zei Silvia. R gaf een kneepje in Silvia’s hand. Hij wist hoe moeilijk het voor haar was dat haar vader zoveel weg was van huis, dat ze nooit kon weten of hij levend thuis zou komen. Dat hij zoveel miste in haar leven, momenten die belangrijk waren en die ze nooit zou vergeten – maar die altijd overschaduwd zouden worden door zijn gemis.

“Maar mama en Janie zullen er zijn, en je weet dat Janie je het einde vindt.”

R grinnikte. “En toch zal ze het hardste voor jou klappen.” Het was geen jaloezie. Het was enkel de manier waarop Janie naar haar zus keek, de absolute adoratie in haar ogen. Haar zus was haar alles.

“Komt Dorian kijken? Je hebt toch wel een ticket voor hem geregeld?” vroeg Silvia. R voelde hoe de glimlach op zijn gezicht verstijfde en langzaam verdween.

“Nee, Do- eh- Do kon niet,” zei hij. In werkelijkheid wist hij niet of Do wel of niet kon. Hij had het er nooit met hem over gehad. Na die eerste afspraak samen met Silvia in dat cafeetje hadden ze elkaar nog een paar keer gesproken. Het was… Het was een soort van oké om elkaar te zien, maar de jaren apart zaten tussen hen in en dart wisten ze. Voorzichtig leerden ze elkaar opnieuw kennen, leerden ze wie ze nu waren. Het had voor R nog niet als het juiste moment gevoeld om het over de voorstelling te hebben. Hij wist niet of ze daar al waren, of het oké zou zijn.

“Als jij wilt praten over wat je vannacht wakker heeft gehouden, ben ik er ook voor je,” zei Silvia. “We zijn een team, weet je nog?”

R gaf nogmaals een kneepje in Silvia’s hand, ditmaal niet als steun voor haar, maar als een stukje dankbaarheid. Hij wist dat ze er was voor hem, hoe vreemd dat ook voelde. “Dankjewel,” zei hij zacht. Hij zei er verder niks over. Sommige dingen moest hij alleen doorheen, en hij wist niet of Silvia dat zou begrijpen.

“Maar vertel,” zei hij. “Welke outfit hebben ze voor jou vandaag uitgezocht?” Veranderde hij nu het onderwerp? Geen idee waar je het over had…