163// Silvia Carter

R grinnikte.
“En toch zal ze het hardste voor jou klappen.”sprak hij over Janie. Toen verdween de glimlach weer.
“Nee, Do- eh- Do kon niet,” zei hij een beetje ontwijkend.

R gaf nogmaals een kneepje in Silvia’s hand, ditmaal niet als steun voor haar, maar als een stukje dankbaarheid. Het maakte Silvia aan het glimlachen.
“Dankjewel,” zei hij zacht. Hij zei er verder niks over, waarschijnlijk had hij zichzelf veroordeeld tot het alleen uitvechten van deze strijd.

“Maar vertel,” zei hij. “Welke outfit hebben ze voor jou vandaag uitgezocht?”
Silvia glimlachte en nam nog een grote slok koffie voor ze het nieuwtje onthulde.
"Ze hebben gevraagd of we in onze trouwkostuums willen ronddelen vandaag."Glimlachte ze hem toe. "We mogen een kwartier eerder de les verlaten om ons om te kleden. Vanespen vertelde het me gisteren nog vlak voor ik naar huis ging."

Ze zwaaide een beetje met haar benen, die van de rand van het podium hingen.
"Ik hou van alle jurken die ik mag dragen in dit stuk. Maar de trouwjurk is zo elegant, ik zou er wel in willen dansen."
Het was een compliment naar zijn ontwerpkunsten toe, en naar de Naaikunsten van haar moeder.

In de verte klonk een buzzer.
"Lijkt erop dat het eerste lesuur gaat beginnen." Zei ze zacht. "ben je oké om dat te trotseren?"
haar duim streelde zacht de rug van zijn hand. Het tweede uur zouden ze samen hebben, dan kon ze hem tenminste steunen.

"Bij geschiedenis kan ik naast je zitten?"Stelde ze blozend en voorzichtig voor. Ze wist niet hoe publiekelijk R wilde zijn op school.