164 || Einar Harding

Wisselde R het onderwerp nu naar de jurken van Silvia? Absoluut dat hij dat deed. Het was makkelijker om het daarover te hebben dan over de demonen die zijn nachten plaagden. Hij wist ook niet of Silvia het zou kunnen begrijpen. Ze zou het willen begrijpen, zou er voor hem zijn (hoe vreemd dat ook klonk), maar begrijpen kon ze het niet. Net zomin als ze zou kunnen begrijpen waarom dit iets voor hem in zijn eentje was om mee om te gaan. Dan was het makkelijker om haar nu af te leiden met een onderwerp waar ze zo gepassioneerd over was..

“Ze hebben gevraagd of we in onze trouwkostuums willen ronddelen vandaag. We mogen een kwartier eerder de les verlaten om ons om te kleden. Vanespen vertelde het me gisteren nog vlak voor ik naar huis ging.”

Hij knikte langzaam. Het was niet de outfit die hij verwacht had. Hij had verwacht dat ze die outfit voor de Grand Finale van de show hadden willen bewaren. Maar aan de andere kant, nu werd hij enkel gezien door studenten. Misschien kochten die juist meer tickets. De echte grote onthulling van de jurk zou bestemd zijn voor de volwassenen (of nou ja, volwassenen die niet studeerden en in het echte grote mensen leven zaten).

“Ik hou van alle jurken die ik mag dragen in dit stuk. Maar de trouwjurk is zo elegant, ik zou er wel in willen dansen.” Zelfs al was R de ontwerper, hij moest Silvia gelijk geven. De trouwjurk stak echt boven de andere jurken uit, en was door de manier waarop haar moeder het genaaid was wel een van de hoogtepunten geworden.

“Je zal er ook in stralen,” zei hij. “Ik snap dat ze die jurk gekozen hebben. Niemand kan de kaartjes weerstaan als jij ze zo mag aanprijzen.” Heel even stilte.

“Ze willen de ontwerpen na de show tentoonstellen bij de naborrel,” zei hij toen zacht, zijn woorden onderbroken door de zoemer van de bel. Hij wist nog niet wat hij ervan moest vinden, zijn snelle schetsen daar hangend aan de muur. Natuurlijk, hij wilde hier zijn leven van maken, al was het doodeng. Hij had ja gezegd erop, het paste het thema en die jurken waren misschien wel het hoogtepunt van alles wat hij de laatstr tijd gemaakt had. Ook het decor kon niet tippen aan de schetsen.

“Lijkt erop dat het eerste lesuur gaat beginnen. Ben je oké om dat te trotseren?”

Hij trok zijn lippen omhoog. “Waarom zou ik dat niet zijn?” Dat hij erover had nagedacht de gehele dag te skippen, vertelde hij niet. Hij was hier nu.

“Bij geschiedenis kan ik naast je zitten?”

R keek opzij. “Ik weet dat je graag vooraan zit om beter op te letten,” zei hij zacht. Dat had hij al die tijd al gezien. Zij vooraan om alle informatie in zich op te nemen, hij weggestopt achterin waar hij zijn eigen ding kon doen en niemand hem zou storen. “Maar de stoel naast me is vrij.”

Hij zou haar niet dwingen om naar een plek te gaan waar ze zich minder goed zou kunnen concentreren.