165|| Silvia carter

“Je zal er ook in stralen,” zei hij. “Ik snap dat ze die jurk gekozen hebben. Niemand kan de kaartjes weerstaan als jij ze zo mag aanprijzen.”
Heel even stilte.

“Ze willen de ontwerpen na de show tentoonstellen bij de naborrel,” zei hij toen zacht, bijna onhoorbaar door de bel.
R keek opzij.
“Ik weet dat je graag vooraan zit om beter op te letten,” zei hij zacht. “Maar de stoel naast me is vrij.”

Ze gloeide met trots over zijn eerdere woorden.
"Oh R! Wat fantastisch! Het kan een kans zijn om je ontwerpen daar tentoon te stellen, wie weet komt er iemand die connecties heeft. Het zou je voort kunnen helpen." Ze had in haar enthousiasme zijn handen vast gegrepen, een stralende glimlach op haar gezicht.

Toen reageerde ze op zijn opmerking van de stoel, die op haar overkwam als dat hij de stoel voor haar zou vrij houden.
"Wat lief van je. Als je er oké mee bent, kom ik graag naast je zitten."

Wie weet wilde R toch een beetje down low doen, niet te veel de aandacht vestigen op hun veranderde status.
Samen stonden ze op.
"Nou, op naar de lessen. " Glimlachte Silvia, maar voor ze de zaal uit gingen, stopte ze hem nog even.

Op haar tippen staande , drukte ze nog een kus op zijn lippen.
"Ik zie je bij geschiedenis, en voor het omkleden voor vanmiddag."
Het was met tegenzin dat ze afscheid van hem moest nemen, niet nu er iets niet helemaal goed voelde. Hij leek met iets te zitten waar Silvia haar vinger niet op kon leggen.

Ze hoopte dat hij mettertijd haar zou vertrouwen ermee.