166 || Einar Harding

“Oh R! Wat fantastisch! Het kan een kans zijn om je ontwerpen daar tentoon te stellen, wie weet komt er iemand die connecties heeft. Het zou je voort kunnen helpen,” was wat ze reageerde op zijn woorden over zijn schetsen. En ze had gelijk natuurlijk. Ze had absoluut gelijk. Het was een goede kans, en hij wist dat er in elk geval voor de toneelwereld een paar grote namen werden verwacht. Zij zouden ongetwijfeld ook connecties hebben met de mensen die over decors en outfits gingen. Het zou een mooie opstap zijn, en dat was waar het spannend werd, nietwaar? Als hij iets zou opbouwen, zou hij ook iets te verliezen hebben.

“Wat lief van je. Als je er oké mee bent, kom ik graag naast je zitten.” Hij knikte naar haar en gaf een kneepje in haar hand. Hij was er oké mee, maar wist ook dat zij op een andere manier leerde. Het was haar keuze als ze bij hem achterin wilde komen zitten, dat was een keuze die hij niet voor haar zou maken. Maar ze was meer dan welkom.

Samen liepen ze naar de deur. Net voor ze de zaal verlieten, stopte Silvia hem. Ze drukte zacht een kus op zijn lippen. “Ik zie je bij geschiedenis, en voor het omkleden voor vanmiddag.”

Hij glimlachte naar haar, voor hij langzaam haar hand losliet. Hij voelde hoe hun vingers langs elkaar gleden, het onmiddelijke gemis waar hun huid elkaar niet meer raakte. “We zien elkaar bij geschiedenis,” zei hij tegen haar. Ze gingen elk hun eigen weg.

De eerste les ging langzaam voorbij, maar uiteindelijk klonk de bel om te vertellen dat het lesuur er echt op zat en dat geschiedenis bijna zou beginnen. Geschiedenis zou in dezelfde ruimte gegeven worden, waardoor R kon blijven zitten. Bijna al zijn klasgenoten stonden op, sommigen omdat ze naar een ander vak moesten, anderen om even de benen te strekken voor ze weer zouden moeten zitten.

R bleef zitten, gebogen over de schets waar hij het grootste gedeelte van de vorige les mee bezig was geweest. Hij had geen behoefte aan een ronde lopen en het hervullen van een waterfles. Alleen het idee om al zijn spullen mee te moeten nemen, nee bedankt. Ook de koker waarin hij zijn huidige projecten veilig hield om te vervoeren, de extra tas waarin nog een schildersdoek zat die hij niet kon oprollen. Het was hem te kwetsbaar om even mee te slepen voor iets als een volle waterfles.

Hij wist dat Silvia elk moment de ruimte kon betreden. Misschien zou ze naast hem komen zitten, misschien zou ze enkel even naar hem glimlachen en bij haar vriendinnen vooraan gaan zitten zodat ze de docent beter zou verstaan en de dia beter zou kunnen lezen. Beide was oké voor R, hij wist ook hoe belangrijk haar opleiding voor haar was. Het was haar passie, haar leven.