49. Ziekenhuis

Niet veel later trad de dokter binnen, en Bill wilde exact weten wat er aan de hand was. Met ingehouden adem luisterde hij naar de uitleg van de dokter. Julie had zoveel overgegeven dat haar lichaam een tekort aan vocht had, en nu was het een kwestie van afwachten tot ze weer bij bewustzijn zou komen. De dokter kon echter niet voorspellen wanneer dat zou zijn. Hoe langer ze buiten bewustzijn bleef, hoe zorgwekkender het werd voor zowel Julie als het kindje.

Uren gingen voorbij, en uiteindelijk besloot Michael om naar huis te gaan. Tom probeerde Bill te overtuigen om ook wat rust te nemen, zodat hij even kon slapen, maar Bill wilde geen moment van Julie's zijde wijken. Met een vastberaden blik in zijn ogen weigerde hij ook maar aan de mogelijkheid te denken om weg te gaan. Uiteindelijk stemde Tom ermee in om naar huis te gaan en beloofde dat hij snel weer terug zou zijn in het ziekenhuis.

Bill's angst en zorgen werden met de minuut groter. Hij had Julie net weer gevonden, hun liefde leek sterker dan ooit tevoren, en nu werd alles bedreigd door deze plotselinge gezondheidscrisis. Een eenzame traan ontsnapte aan zijn oog en viel recht op Julie's hand. Op dat moment leek er een kleine beweging in haar hand te zijn, en Bill keek op, vol hoop.

Plotseling klonk er een luide pieptoon uit de monitor en binnen enkele seconden vulde de kamer zich met medisch personeel dat haastig binnenkwam. Bill's hart bonkte in zijn keel terwijl hij toekeek hoe Julie begon te schokken in haar bed. Iemand greep hem bij de arm en trok hem weg van het bed. Hij schreeuwde het uit, terwijl hij met tranen in zijn ogen bleef roepen, "Nee, Julie, nee!"

Met een zwaar gemoed reden ze weg met Julie, terwijl Bill ongeduldig in de gang moest wachten. De tijd leek eindeloos te kruipen, en elke kop koffie die hij dronk deed weinig om zijn ongerustheid te verzachten. Uiteindelijk naderde een dokter, en de woorden die hij sprak brachten een golf van opluchting over Bill. Julie en de baby waren in orde en hij mocht weer bij haar zijn. Haastig keerde hij terug naar haar kamer, waar hij haar vredig zag slapen. Zachtjes nam hij plaats naast haar en pakte haar hand liefdevol vast.

Hij begon te fluisteren, zijn stem vol spijt en berouw. "Oh Julie, sorry, sorry voor onze ruzie in Griekenland. Ik heb zo'n spijt van mijn reactie." Zijn woorden leken te zweven in de lucht, tot hij plots merkte dat Julie haar ogen opendeed. Een schorre stem klonk: "Bill?" Een golf van emotie overspoelde hem bij het horen van haar stem en hij glimlachte te midden van zijn tranen. "Julie, Julie, Julie!" reageerde hij, zijn stem vol vreugde en liefde. "Is onze baby okay?"

De ogen van Julie vulden zich ook met tranen, maar ze straalden. "Ja, Julie, onze baby is okay." Ze waren allebei even stil, hun blikken verstrengeld, en toen brak Julie het ijs: "Bill, ik denk dat ik toch deze kleine liefdesbaby wil houden." De woorden raakten zijn ziel en vulden zijn hart met een onbeschrijfelijk geluk. "En ja," vervolgde Julie met een warme glimlach, "ik wil dolgraag jouw vrouw worden."

Bill's ogen schoten wijd open van vreugde en pure opwinding. Hij omhelsde haar voorzichtig, alsof hij bang was dat ze zou breken. Hun lippen vonden elkaar in een liefdevolle kus, doordrongen van opluchting en hernieuwde liefde.

Op dat moment betrad de dokter de kamer, en voerde enkele routinecontroles uit. "Jullie hebben ons flink laten schrikken, mevrouw Müller," zei de dokter met een knipoog, "maar jullie zijn beiden in orde. Jullie moeten nog een paar dagen hier blijven zodat we alles goed kunnen opvolgen, maar zowel jij als de baby hebben er niets aan overgehouden."

Een glimlach van oor tot oor verscheen op Julie's gezicht. "Mag ik jullie iets tonen?" vroeg de dokter terwijl hij een echoapparaat tevoorschijn haalde. Zowel Bill als Julie knikten enthousiast en keken vol verwachting naar het scherm. Daar, in zwart-wit, verscheen een kleine gestalte - hun baby. De betekenis van dit moment drong diep tot hen door, en een intense emotionele golf overspoelde hen beiden. Ze knikten naar elkaar, in stil begrip en verwachting. Ze waren klaar om samen de weg naar ouderschap te bewandelen, en hun liefde en toewijding zouden hun kompas zijn in dit nieuwe avontuur.