168 || Einar Harding

Het duurde niet lang voor Silvia ook de ruimte binnenkwam. Hoewel ze niks zei terwijl ze op de stoel naast R ging zitten, en R niet opkeek van de schets, wist hij gewoon hoe ze was gaan zitten, hoe haar blik naar hem toe gegleden was.

Een zachte por van haar in de zij, een gefluisterde “de les gaat beginnen”. R knikte ten teken dat hij haar gehoord had, maar keek amper op van het papier, ook niet toen de docent met zijn les begon. Heel even gleed Rs blik naar de tafel naast hem toen Silvia haar notitieblok pakte. Hij had al geweten dat zij aantekeningen wilde maken, dat zij aandachtig de les zou volgen. Dat had ze keer op keer gedaan, wanneer zij daar vooraan in de les gezeten had, en hij van de achterste rij gekeken had naar hoe ze voorovergebogen over het papier had gezeten.

Hij bleef ook over zijn eigen papier gebogen, niet om aantekeningen te maken, maar verder te gaan met zijn schets. Streep voor streep kwam de tekening tot leven, waar de stem van de docent ergens in zijn achterhoofd klonk. Misschien zag het er lui uit, alsof hij geen aandacht had voor de docent. Maar ergens had hij geleerd dat de tekeningen hem hielpen om de stof meer te horen, dan enkel woorden op papier schrijven. De kennis zat voor hem in de schaduwen die hij tekende verborgen, in de zorgvuldig gezette lijnen of ruimtes die hij juist leeg liet. Een geheimschrift enkel leesbaar voor hem.

De les was bijna afgelopen toen Silvia hem nogmaals aanstootte, ditmaal omdat het tijd voor hen werd om te vertrekken. Ze pakten beiden de tas in en verlieten de zaal. Een enkeling keek om toen ze de voetstappen hoorden.

“Tijd om om te kleden dan maar,” was wat hij zei toen ze eenmaal de zaal uit waren. “We zien elkaar zo weer, neem ik aan?” Een vraag die niet gehoeven had, aangezien ze samen kaarten zouden moeten verkopen.