13. Bedrog

POV Bill

Terwijl Tom binnenkwam en aangaf dat hij een gesprek met mij wilde, knikte ik instemmend. "Natuurlijk, Tom," antwoordde Elise met een glimlach. "Ik was sowieso van plan om te gaan slapen in mijn eigen kamer."
Elise en ik wisselden nog een laatste blik uit voordat ze zich omdraaide om de kamer te verlaten. Tom begon ondertussen zijn verhaal te vertellen, maar eerlijk gezegd was mijn aandacht afgedwaald. Het deed toch wel pijn om haar zo te zien vertrekken. Ik had eigenlijk veel meer plezier gehad met deze Elise gedurende één dag dan in een heel jaar met mijn eigen Elise. Niet dat mijn Elise niet geweldig was, maar deze Elise was anders - ze was lief, grappig, en ik voelde me op een of andere manier tot haar aangetrokken.
"Ben je eigenlijk wel aan het luisteren?" onderbrak Tom mijn gedachten, terwijl hij met zijn handen zwaaide om mijn aandacht te trekken.
Tom's vraag bracht me terug naar de realiteit. Ik schudde mijn hoofd om mijn gedachten op een rijtje te krijgen en keek hem serieus aan. "Sorry, Tom, ik zat gewoon even met mijn gedachten ergens anders." Ik probeerde mijn ongewone fascinatie voor de Elise van de andere wereld te verbergen, maar ik wist niet zeker of dat helemaal gelukt was.

Het duurde even voordat de woorden van Tom tot me doordrongen. Mijn gedachten tolde terwijl ik probeerde te verwerken wat hij zojuist had onthuld. Gisterenavond had Tom met de Elise van deze wereld geslapen, mijn Elise. Het voelde als een klap in mijn gezicht, en ik had moeite om mijn emoties onder controle te houden.
"Wat?" stamelde ik, mijn stem trilde van ongeloof en woede. "Heb je enig idee wat je hebt gedaan, Tom? Hoe kon je...?" Mijn woorden stokten terwijl ik naar de grond staarde, mijn vuisten gebald. Dit was een nachtmerrie. Mijn wereld stortte in en ik wist niet hoe ik ermee moest omgaan.
Tom leek zich bewust te zijn van de ernst van de situatie en zuchtte diep. "Bill, het spijt me echt. Het was een domme fout, een misverstand. Ik dacht niet na... ,ik weet het niet meer. Het spijt me."
Ik voelde me verdoofd. Mijn gedachten draaiden in cirkels terwijl ik worstelde om te begrijpen wat er was gebeurd. Mijn gevoelens van verwarring, boosheid en verdriet vochten om voorrang. Het was alsof mijn wereld in duigen viel, en ik had geen idee hoe ik de brokstukken weer bij elkaar kon rapen.
"Bill, alsjeblieft," smeekte Tom, tranen glinsterend in zijn ogen. "Ik weet dat ik iets onvergeeflijks heb gedaan, maar alsjeblieft, begrijp me. Het was nooit mijn bedoeling om jou pijn te doen of Elise te kwetsen."
Ik staarde naar de grond, niet in staat om hem aan te kijken. Dit was een verraad van de hoogste orde, een klap die ik nooit had zien aankomen. Hoe kon ik ooit nog hetzelfde naar mijn eigen broer kijken? En wat moest ik nu met Elise, het meisje van wie ik hield.
De kamer vulde zich met een ijzige stilte terwijl ik worstelde met de brokstukken van mijn wereld die uiteen leken te vallen.
Tom staarde naar de grond, schijnbaar overweldigd door schuldgevoelens, terwijl ik me afvroeg hoe dit alles had kunnen gebeuren.
"Bill," begon Tom aarzelend, "ik weet dat dit... dit onvergeeflijk is. Het spijt me. Het spijt me oprecht."
Ik kon geen woorden vinden om te reageren. Mijn keel voelde strak aan, mijn hart bonkte als een drumbeat in mijn borstkas.
Tom ging verder, zijn stem zwaar van schaamte. "Het was een moment van zwakte, Bill. Ik kan me niet eens herinneren hoe het begon, maar het was een verschrikkelijke fout. Elise en ik, we... we hadden te veel gedronken en we..."
Ik wilde niet meer luisteren naar de details. De gedachte aan Elise met mijn eigen broer was ondraaglijk genoeg. Ik stond op en liep door de kamer, mijn handen door mijn haar halend, op zoek naar enige vorm van rust of verlichting.
Tom kwam naar me toe, probeerde mijn aandacht te trekken. "Bill, alsjeblieft, zeg iets. Wat moeten we nu doen?"
Mijn hoofd tolde, en ik kon geen heldere gedachten vormen. Ik keek Tom aan, mijn ogen vol woede en verdriet.
Na een lange periode van stilte brak ik eindelijk het ijs. "Tom, ik kan niet zonder mijn tweelingsbroer, hoe boos ik ook ben en hoeveel pijn dit ook doet. Maar begrijp alsjeblieft dat dit niet zomaar vergeten kan worden. We moeten hier samen doorheen zien te komen, want we hebben geen andere keuze."
Tom knikte, zijn ogen glinsterden met spijt. "Ik weet het, Bill. En ik ben bereid om er alles aan te doen om het goed te maken, zelfs als dat betekent dat het heel, heel lang zal duren."
Tom staarde terug, zijn eigen ogen vol tranen. "Bill, ik kan niet genoeg benadrukken hoezeer het me spijt. Ik wil dit goedmaken, als je me een kans geeft."
Bill zuchtte diep en liep naar Tom toe, omhelsde hem stevig. "We moeten hier samen doorheen, Tom. We zijn bloedbroeders, voor altijd verbonden."
We spraken urenlang, worstelend met onze gevoelens en onze onzekerheden. Uiteindelijk beseften we dat er geen eenvoudige oplossingen waren voor de puinhoop die we hadden gecreëerd. Maar we waren vastbesloten om het te proberen, om onze band als tweelingen te behouden en te herstellen wat er verloren was gegaan.