15. Will you be gone?

POV Elise

Ik zat ondertussen naast Bill, luisterend naar zijn verhaal over hoe hij de echte Elise had leren kennen en hoeveel bewondering hij voor haar had. Zijn stem klonk warm en vertrouwd, en ik voelde me op mijn gemak naast hem. We praatten en praatten, de tijd vloog voorbij, maar de vermoeidheid begon zijn tol te eisen.
Ik gaapte een paar keer achter elkaar, mijn ogen begonnen zwaar aan te voelen. Bill merkte het meteen en glimlachte. "Het is tijd om te gaan slapen, Elise," fluisterde hij zachtjes.
Ik knikte, te moe om te protesteren. Hij liet me zachtjes op het zachte matras zakken, en ik voelde me meteen comfortabel en geborgen. Bill dekte me toe met een deken en boog zich over me heen. "Slaapwel, Elise," zei hij met een glimlach voordat hij me een zachte kus op mijn voorhoofd gaf.
Ik glimlachte zwakjes terug en sloot mijn ogen. Terwijl ik me uitrekte en me nog eens op mijn zij draaide, kon ik Bill naast me voelen. Hij bleef aan mijn zijde zitten, waarschijnlijk om ervoor te zorgen dat ik veilig in slaap viel.
Ik knipperde een paar keer met mijn ogen terwijl ik naar zijn geruststellende gezicht staarde, en voor ik het wist, werd alles zwart. De vermoeidheid had me in zijn greep, en ik viel als een blok in een diepe, rustgevende slaap, met Bill nog steeds aan mijn zijde.

Terwijl ik ontwaakte en mijn ogen opende, voelde ik meteen de blik van Bill op me rusten. Zijn stem volgde snel, "Oef jij bent het nog!" en ik glimlachte lichtjes terwijl ik hem vroeg, "Hoe wist je zo zeker dat ik het was?"
Zijn antwoord deed me glimlachen. "Jouw ogen zijn iets lichter dan die van mijn Elise," verklaarde hij. Zijn opmerking liet me realiseren hoeveel details hij van de echte Elise moest kennen, en ik voelde me op een vreemde manier gerustgesteld door zijn observaties.
Ik zat nu rechtop in bed en keek om me heen, beseffend dat ik niet terug was in mijn eigen wereld. Mijn poging om gewoon te gaan slapen om terug te keren had blijkbaar niet gewerkt. Maar mijn bezorgdheid ging meteen uit naar Bill.
"Hoe voel je je, Bill?" vroeg ik, en ik kon de sporen van vermoeidheid in zijn ogen zien.
Hij haalde zijn schouders op en gaf toe, "Niet veel geslapen, maar wel honger."
"Misschien kunnen we samen ontbijten," stelde ik voor. "Een stevig ontbijt kan je wel wat energie geven na zo'n lange nacht."
Bill glimlachte zwakjes en knikte instemmend. "Dat klinkt goed," zei hij.

Bill en ik stonden beneden in het hotel met onze borden klaar om naar het buffet te gaan. Plotseling zagen we Tom binnenkomen. Hij zwaaide eerst enthousiast, maar zijn opwinding leek te vervagen toen de herinneringen aan het bedrog met Elise waarschijnlijk weer bovenkwamen. Terwijl Tom binnenkwam, volgden Gustav en Georg al snel, en ze begroetten elkaar.
Bill keek me aan en zei vastbesloten, "Kom, laten we hen begroeten en ervoor zorgen dat deze situatie niet nog gênanter wordt."
Samen liepen we naar de tafel waar ondertussen Tom, Gustav, en Georg al zaten. Het voelde ongemakkelijk, wetende wat er tussen Bill en Tom was gebeurd, maar we moesten proberen de situatie onder controle te houden.
Bill nam het woord toen we voor de tafel stonden, en zijn stem was duidelijk en vastberaden. "Dus, jongens, ik wil iets met jullie delen," begon hij.
Gustav, die niet wist wat er aan de hand was, keek nieuwsgierig op. "Wat is er aan de hand, Bill?"
Bill haalde diep adem en keek Tom aan, zijn blik vol verwijt. "Tom en Elise hebben eergisteren nacht met elkaar geslapen."
Een geschokte stilte viel over de tafel. Georg staarde Tom met grote ogen aan, en zijn mond viel open. Hij kon zijn ongeloof niet verbergen en gaf Tom zelfs een stomp. "Whaat?" riep hij uit, duidelijk verontwaardigd.
Tom slikte zichtbaar en staarde naar zijn bord. Het was duidelijk dat hij zich ongemakkelijk voelde door de onthulling. De sfeer aan de tafel was gespannen, en niemand leek te weten wat ze nu moesten zeggen.
Bill zuchtte en brak de ongemakkelijke stilte die over de tafel hing. "Ik wil hier geen ruzie van maken," zei hij op een kalme toon. "Tom en ik hebben altijd samen door dik en dun gestaan, en dat zal niet veranderen. Maar ik wilde dat jullie op de hoogte waren van wat er is gebeurd."
Tom keek op, nog steeds met een bedrukte uitdrukking op zijn gezicht. Hij knikte langzaam, alsof hij de ernst van de situatie besefte. "Het spijt me, jongens," mompelde hij.
Georg en Gustav keken elkaar aan, leken nog steeds geschokt door het nieuws, maar leken ook te begrijpen dat dit een delicaat onderwerp was. Bill's vastberadenheid om geen ruzie te maken, zorgde ervoor dat de situatie niet verder escaleerde aan de ontbijttafel. Tijdens het ontbijt keek Georg naar Bill en vroeg nieuwsgierig: "Dus, hoe zit het nu tussen jou en Elise, Bill?"
Bill zuchtte en schudde zijn hoofd. "Ik weet het nog niet, Georg. Het is allemaal zo verwarrend."
Het ontbijt verliep verder in een gespannen sfeer. Tom, Georg en Gustav waren stiller dan normaal, en Bill leek ook niet veel te zeggen. Het was duidelijk dat het nieuws hen had geschokt en dat niemand echt wist hoe ze ermee moesten omgaan.
Bill brak de stilte door een ander onderwerp aan te snijden, en langzaam begon de spanning aan de tafel wat te verminderen. Ze begonnen te praten over het komende optreden, grappen te maken en hun gebruikelijke plagerijen uit te wisselen.
Na het ontbijt gingen we allemaal terug naar hun hotelkamers om zich voor te bereiden op de dag.
Bill en ik pakten onze spullen in, wetende dat we vandaag een lange dag in de tourbus zouden zitten om naar onze volgende locatie te reizen.
Terwijl we onze spullen inpakten, liet ik Bill weten: "Ik vond het ontbijt toch wel een beetje ongemakkelijk, Bill."
Bill knikte instemmend. "Ja, dat was het zeker. Laten we hopen dat de sfeer snel weer wat normaler wordt."
Samen vertrokken we naar de tourbus, niet wetende wat de dag ons zou brengen, maar vastbesloten om er het beste van te maken.