50. Ontbijt met Simone

De volgende ochtend werd ik wakker met een gevoel van frisheid en hernieuwde energie. De nacht in Bill's gezellige zolderkamer had me echt goed gedaan. Toen ik voorzichtig opzij keek, zag ik dat Bill nog in een diepe slaap verzonken was. Ik glimlachte terwijl ik zijn vredige gezicht bekeek en wilde hem niet wakker maken.
Zachtjes glipte ik uit bed en trok ik iets comfortabels aan. Ik trok een zachte, losse trui aan die ik in de kamer vond. Daarna besloot ik om naar beneden te gaan. De houten vloer kraakte zachtjes onder mijn voeten terwijl ik me een weg baande naar de deur.
De treden van de houten trap kraakten zachtjes terwijl ik naar beneden ging. Beneden was de keuken gevuld met de geur van versgebakken brood en het geluid van Simone die bezig was met het voorbereiden van het ontbijt.
Ze keek op toen ze me zag en begroette me met een stralende glimlach. "Goeiemorgen, Elise," zei ze hartelijk , terwijl ze een schaal met fruit op tafel zette. "Heb je zin in een lekker ontbijtje?"
"Goeiemorgen, Simone," antwoordde ik terwijl ik naar de gedekte tafel staarde. Een uitnodigende mand met verse croissants stond centraal, omringd door schaaltjes vers fruit en kaas. Het keukenlicht speelde met haar korte blond-grijze haren, terwijl ze het laatste beetje versgeperst sinaasappelsap in een glas schonk. Ik voelde me vereerd dat ze zo'n inspanning deed om ons te verwennen met een heerlijk ontbijt. "Dat sla ik zeker niet af!"
Terwijl ik aan tafel ging zitten, vroeg ze, "Heb je goed geslapen?" Ondertussen sneed ze het verse brood , keek ze me nieuwsgierig aan.
Ik knikte terwijl ik mijn eerste slok van het verfrissende sap nam. "Ja, het was zalig om eens een keer niet in een hotel of onze tourbus te slapen. De rust en gezelligheid van dit huis hebben me echt goed gedaan."
Simone glimlachte tevreden en nam plaats aan tafel. Terwijl we samen genoten van ons ontbijt, kon ik niet anders dan me dankbaar voelen voor de gastvrijheid van de Kaulitz-familie.

Tijdens het ontbijt, vertelde Simone me meer over haar zonen, Bill en Tom. "Het zal nog wel even duren voordat de tweeling uit bed komt," merkte ze op. "Ze zijn zo moe van de tour, altijd onderweg, en zodra ze in hun eigen bed liggen, slapen ze vaak heel lang." Ik knikte begrijpend, me voorstellend hoe zwaar het moet zijn geweest voor de jongens om maandenlang op te treden en te reizen. Ik was zelf nog maar iets langer dan een week aan het meereizen en ik voelde de vermoeiend al.
Mijn nieuwsgierigheid naar de familie groeide, en ik kon niet anders dan vragen naar Gordon. "Is Gordon thuis?" vroeg ik op een rustige toon.
Simone schudde haar hoofd en liet een glimlach zien terwijl ze verder vertelde. "Nee, Gordon is al naar zijn werk gegaan. Hij vertrok vroeg vanochtend." Haar ogen straalden liefde en respect uit wanneer ze sprak over Gordon, en ik was benieuwd naar het verhaal achter hun relatie. Het was me ook opgevallen dat ze hem niet als "papa" aanspraken. "Mag ik vragen of Gordon de vader van de tweeling is?" vroeg ik voorzichtig.
Simone zuchtte lichtjes, haar blik dwaalde af naar een oude foto aan de muur. "Nee," antwoordde ze met een vleugje nostalgie in haar stem. "Gordon is hun stiefvader. De echte vader heeft ons verlaten toen ze nog heel jong waren." Haar woorden onthulden een verhaal dat zowel pijnlijk als hoopvol leek te zijn. "Daarna ontmoette ik Gordon," vervolgde ze, haar glimlach herstellend, "hij was een gitarist in een lokale band. Hij merkte al snel op dat de jongens muzikaal talent hadden, en de rest is geschiedenis." Het was duidelijk dat Gordon een belangrijke rol had gespeeld in het leven van de tweeling, en ik bewonderde Simone voor de liefde en steun die ze aan haar zoons gaf.

Terwijl we kletsten en een beetje meer over elkaar te weten kwamen, voelde ik me echt op mijn gemak bij haar. Na een tijdje, terwijl ik nipte van mijn koffie, schoof ik het idee naar voren.
"Simone," begon ik voorzichtig, "ik wil graag iets terugdoen voor jullie gastvrijheid. Wat vinden jullie ervan als ik vanavond voor het avondeten zorg?"
Simone keek me verrast aan en glimlachte waarderend. "Oh, dat is echt heel aardig van je, Elise," antwoordde ze.
Ik voelde me opgelucht dat ze positief reageerde op mijn voorstel. "Ik kook graag, en ik denk dat het leuk zou zijn om iets voor jullie te bereiden," vervolgde ik. Simone knikte instemmend. "Dat klinkt fantastisch, Elise. We waarderen het echt. Wat wil je maken?"
Terwijl ik nadacht over wat ik zou kunnen koken, stelde Simone, met een twinkeling in haar ogen, voor: "Wat denk je van tiramisu als dessert? Het is een van de favoriete desserts van de jongens. En als je wilt, kunnen we het samen maken. Dat maakt het nog specialer."
"Dat klinkt geweldig!" stemde ik enthousiast in. "Laten we samen het dessert maken. Het wordt vast een gezellige dag."
Ik stelde voor om als hoofdgerecht een heerlijke vegetarische lasagneschotel te maken. Het leek me een gerecht dat zowel de tweeling als Simone en Gordon zou bekoren, en het gaf me de kans om iets lekker voor hen te bereiden.
Simone keek me met een stralende glimlach aan en knikte instemmend. "Dat klinkt geweldig, Elise! De jongens zijn dol op lasagne. Ik weet zeker dat ze ervan zullen smullen."
We begonnen met het samenstellen van een lijstje met alle benodigde ingrediënten voor zowel de lasagne als de tiramisu. Terwijl we het lijstje maakten, voelde ik me dankbaar dat ik deel mocht uitmaken van dit warme gezin. Het deed me denken aan de tijd dat ik samen met mijn moeder in de keuken stond, en ik realiseerde me hoezeer ik dat gemist had.
"Het is echt geweldig om je hier te hebben, Elise," zei ze. Ik voelde de oprechte warmte in Simone's woorden en glimlachte dankbaar. Toch kon ik niet voorkomen dat mijn gedachten afdwaalden naar de andere Elise, en ik werd een beetje somber. Het maakte me boos als ik terugdacht aan haar gedrag. De gedachte dat ze Bill zonder enige emotie zou dumpen, terwijl hier zo'n liefdevol gezin was dat haar met open armen zou ontvangen, prikkelde mijn gevoel van rechtvaardigheid.
Ik wist dat het Simone echt zou kwetsen als de andere Elise Bill zonder enige consideratie zou dumpen. Het leek me onbegrijpelijk en oneerlijk dat iemand zo'n geweldige kans om deel uit te maken van dit warme gezin zou verspillen.